بیان تاریک زندگی بلوند آمریکایی

معرفی کوتاه فیلم Blonde 2022
همونطور که از پوستر فیلم هم مشخصه، داستان در مورد زندگی مرلین مونرو هست. بلوند یه فیلم جدید به حساب میاد و توقعات زیادی رو میشه در موردش داشت.
بیوگرافی‌های مختلفی که در مورد اشخاص سرشناس نوشته میشن، بسته به هدف و جهان بینی راوی، می‌تونن اتمسفر‌های متفاوتی پیدا کنن. نگاه این فیلم هم به زندگی مرلین مونرو، یه نگاه بسیار تاریک و مالیخولیایی هست و اینو میشه از جمله دلایل محبوبیت نه چندان زیادش در نظر گرفت.

ما مرلین مونرو رو به عنوان شخصیتی که در فرهنگ آمریکا تبدیل به یه آواتار از زیبایی و شهرت شده می‌شناسیم. با اینکه مدت زیادی از مرگش میگذره اما هنوزم چهره‌ای رو نمی‌تونیم پیدا کنیم که تا این اندازه با استایل‌های مختلف، از خودش عکس به جا گذاشته باشه و توی دنیای مد، به شهرت رسیده باشه.

هشدار: ادامه‌ی این مطلب می تونه محتوای فیلم بلوند رو لو بده.

سینمای آمریکا رو میشه یه سینمای علاقه‌مند به مالیخولیا در‌نظر گرفت. این نه فقط در سینما بلکه در بقیه‌ی تجارت‌های هنری آمریکا هم به وضوح، قابل مشاهده است. انگار که همچین شخصیت‌هایی، موجوداتی با ژن بخصوص هستن که رفتار و زندگی پر از مشکل‌شون، برای بقیه تبدیل به نوعی سرگرمی میشه.
فیلم بلوند، فوکوس زیادی روی جنبه‌های تاریک و مالیخولیایی زندگی مرلین داره و موفقیت و تجارب خاص و با شکوه مرلین رو تماما نادیده میگیره.

حقیقت اینه که هیچکس مرلین رو مجبور نکرد که وارد این عرصه بشه و همچین زندگی‌ای رو در پیش بگیره یا بذاره که مورد سو استفاده قرار بگیره. هدف اون به شکل واضحی به دست آوردن پول و شهرت بیشتر و بیشتر بوده؛ اما این فیلم، بیشتر سعی داره که اونو یه قربانی نشون بده که با یه قلب شکسته، وارد دنیای آشفته‌ی هنر شد.
مرلین نه در فیلم‌ها و نه در موسیقی، یک هنرمند چشمگیر نیست و این موضوعیه که توی این فیلم هم بهش اشاره میشه و خیلی از اون فیلم سازا، نمی‌تونن ناشی بودن مرلین رو نادیده بگیرن؛ اما اون راه خودشو به کمک جذابیت ظاهری و نفوذی که به کمک مردای اطرافش داره، به دنیای سینما باز میکنه.
اما این فیلم، باز هم این کارا رو نادیده میگیره و اجازه نمیده که بیننده حس کنه که مرلین، شخصیتی متقلب یا سو‌استفاده‌گره؛ بلکه اونو قربانی افرادی نشون میده که شیفته‌ی زیباییش هستن و برای شخصیت اون به عنوان یه انسان، ارزشی قائل نیستن.

یکی از مالیخولیایی‌ترین تصاویر این فیلم، قسمت‌هایی هست که سعی داره مرلین رو فردی بی‌انگیزه یا با انگیزه‌های بیمارگونه نشون بده. به طور واضح، اون هیچ هدف روشنی نداره و دائما درگیر تروماهای خودش هست.
کارگردان به شکل معنا داری، اتفاقات دوران بزرگسالی مرلین رو به دوران کودکیش پیوند میزنه. کسایی که زندگینامه‌ی کامل‌تری از مرلین رو خونده یا دیده باشن، خوب میدونن که مرلین، فرصت‌ها و مسیر‌های زیادی توی زندگیش داشته که از خیر خیلی‌هاشون گذشته تا صرفا بتونه ثروت بیشتری رو به جیب بزنه و آینده‌ی مادیشو تضمین کنه.
اما تصویر این فیلم، سعی کرده که مرلین رو مثل شخصی جلوه بده که با مشکلات روانی خودش و بدون هیچ اراده‌ای، توی یه جور گرداب افتاده و از این طریق، همدلی و همدردی بیننده رو به دست بیاره.
زندگی افراد سرشناس و محبوب که چهره‌ی برند‌ها و کسب و کارهای پرسود هستن، از قدیم، جزو زندگی‌های ایده‌آل بوده و حتی رد‌پای این افراد هم بعد از مرگشون بوی ثروت میده. تجسم اینکه همچین شخصیت‌هایی به خاطر مشکلات روانی و یا فشار‌های ناخواسته وارد همچین مسیری شدن و مجبور شدن فشار کاری دنیای بازیگری یا رسانه رو تحمل کنن، این روزا تبدیل به یه ایده‌ی محبوب برای جلب مخاطب شده.

جمع‌بندی
فیلم بلوند، خوش ساخت اما با محتواییه که بهتره در موردش شک کرد. بازیگرا، کارگردانی و فیلمنامه؛ همه چیز مثل یه پرتره‌ی متوازن و بی نقصه؛ اما سوال اینه که نقاش این پرتره، تا چه اندازه به بازنمایی چهره‌ای که سوژه‌ی اصلی این فیلم بوده، تعهد داشته؟