نقد و بررسی فیلم Broker 2022| دلال

چیزی که بعد از دیدن فیلم دلال کنجکاویمو تحریک کرد این بود که ببینم همچین فیلمی تونسته چقدر بازخورد بگیره و آیا با سلیقه‌ی عمومی، مطابقت داره یا نه. چون این فیلم، یه درام نه‌چندان عاشقانه است که بیشتر به موضوع فلسفه‌ی فرزند آوری و مسئولیت پذیری در قبال بچه‌ها پرداخته.
بازخورداش به‌نظرم خیلی بهتر از اون چیزیه که میشد انتظار داشت. 87 درصد پسند مخاطبای گوگل و 18 هزار مشارکت کننده در سایت IMDb برای یه درام کره‌ای، خیلی چیز خوبیه.

چیزی که در داستان دلال سعی شده بهش پرداخته بشه، مساله‌ی مسئولیت پذیری هست و میشه گفت که در نهایت، پیغام‌های واضح خوبی رو منتقل میکنه. پیغام کلیش اینه که فرزند‌آوری، به خودی خود نه آرزوی خوبی هست و نه بد، مهم اینه که شما با توجه به میزان مسئولیت پذیری‌ای که می‌تونید از خودتون نشون بدید، درگیر این قضیه بشید و برای آینده‌ی بچه‌تون ارزش قائل بشید و صرفا دنبال لذت خودتون نباشید.
هشدار: ادامه‌ی این مطلب میتونه داستان فیلم رو لو بده.
میل داستان یک فرزند، در حالت عادی میتونه خیلی گمراه کننده به نظر برسه اما وقتی به افرادی میرسیم که به هر دلیلی نمی تونن بچه‌ای از خون خودشون داشته باشن، میشه خیلی راحت‌تر انواع میل های نابهنجار رو از انواع بهنجارش تشخیص داد. ما در جریان این فیلم، افرادی رو میبینیم که حاضرن در خارج از محدوده ی نظارت قانونی، بچه‌هایی رو به سرپرستی بگیرن و بابت‌شون پول بدن که مشخص نیست چجوری دارن دلالی میشن. شاید افرادی که قصد فروششون رو دارن، اونا رو از کسی دزدیده باشن یا مثلا از پول فروش این بچه ها برای مقاصد شرورانه‌ای استفاده کنن. وقتی این افراد تحت نظارت یک سازمان مشخص نباشن، احتمال بهره کشیشون از بچه ها و پولی که از طریق فروششون به دست میاد خیلی بیشتره و طبیعتا چنین اعمال مجرمانه ای میتونه روی وضعیت یک جامعه هم تاثیر بذاره.
اما والدینی که برای خرید بچه ها اقدام میکنن، اصلا به این موضوع اهمیت نمیدن و به شکل خودخواهانه‌ای، فقط میخوان که لذت بچه داشتن رو تجربه کنن. چنین افرادی رو نمیشه شخصیت های مسئولیت پذیری در نظر گرفت.

جالب اینه که این کار دلالی رو دقیقا افرادی دارن انجام میدن که از زندگیشون راضی نیستن و آرزو داشتن که می تونستن توی خونواده ی ثروتمندی متولد شن و والدین حمایت گری داشته باشن اما اینو درنظر نمیگیرن که همین تنهایی و بیچارگی شخصیت‌هایی که حمایت والدین رو ندارن یا نتونستن توی یه خونواده ی ثروتمند متولد بشن، بخشیش به وضعیت نابهنجار جامعه برمیگرده. جامعه‌ای که تونسته باشه برابری و عدالت رو ایجاد کنه، اونقدر سازمان های حمایتی و سرمایه برای حمایت از افرادی که خونواده ندارن کنار میذاره که عملا فرقی بین کیفیت زندگی یه فرد بی سرپرست و فردی که پدر و مادر داره وجود نداشته باشه.
سعادت توی داستان های تولید شده در جوامع آسیای شرقی، بیش از پیش به موضوع ثروت موروثی گره خورده. شاید دلیلش این باشه که یه جامعه ای مثل کره، دموکراتیک بودن رو همونقدر خودخواهانه پیاده میکنه که یه جامعه‌ی کمونیستی سعی میکنه از طریقش، افراد وابسته به سیستم رو در قدرت و فراوانی نگه داره.

توی این جوامع، شما لزوما بابت وفاداریتون نسبت به انجام کار درست نیست که سود میبرید بلکه با وفاداری به هر سیستم یا مسیری که قدرت بیشتری داره و صداش بلند تره می تونید به رفاه موقت یا دائمی برسید. حالا اون مسیر میخواد سالم باشه چه یه مسیر خودخواهانه. توی همچین جوامعی، شما نمی‌تونید دیگه از یه شهروند که داره دوره ای از فقر رو تجربه میکنه انتظار داشته باشید که سر به راه باقی بمونه چون میدونه تضمینی وجود نداره که با تعهد پیدا کردن به یک مسیر روشن و سالم، به رفاهی برسه که بقیه ی شهروندای سعادت مند، ازش برخوردارن.
سایه‌ی چنین نابرابری هایی، روی آهنگ تولید مثل مردم چنین جامعه ای هم تاثیر میذاره و بیش از اون که فرزند آوری، تبدیل بشه به راهی برای رشد کردن، عشق و محبت ورزیدن و پرورش یه نسل پیشرو، راهی میشه برای تضمین ادامه پیدا کردن یه ثروت خونوادگی یا گسترش کسب و کار خونوادگی یا پز دادن درمورد فراوانی و رفاهی که یه خونواده میتونه برای گسترش خودش به کار بگیره.
این بخش تراژیک داستان دلال رو تعریف میکنه، یعنی هرچقدر هم که سعی میشه تا جمع بندی خوبی داشته باشه، شما می تونید نوعی اندوه رو درونش مشاهده کنید که مثل یه سوال بی جواب، باقی میمونه. این جامعه در وضعیت عادلانه ای نیست و خیلیا نمی تونن درونش خوشحال باشن. همیشه یه عده هستن که قراره حسرت بخورن یا هیچ حامی خاصی نداشته باشن. خیلیا هستن که هیچ وقت قرار نیست شانس، در خونه‌شون رو بزنه.