جسدی در آتش یا Burning Body سریال جنایی اسپانیایی بر پایه‌ی یه داستان واقعیه که همزمان با یه مستند در مورد اعترافات رزا، شخصیت اصلی این داستان منتشر شد. چیزی که برام جالبه اینه که خیلیا به سختی تونستن با این سریال ارتباط بگیرن و انگیزه‌ی واقعی شخصیت‌ها رو درک کنن؛ به جز این موضوع، واقعا مشکل خاصی در ساخت این سریال وجود نداره و داستان سرگرم کننده‌ای به حساب میاد.

حتی با وجود شیوع خیانت و بی‌وفایی و سواستفاده توی جوامع‌مون، خیانت زناشویی هنوز هم کار منزجرکننده‌ای تلقی میشه. در مورد پرونده‌ی رزا، این موضوع با نوعی رفتارای بیمارگونه و خشونت آمیز ترکیب شده و عملا بیننده رو بهت زده میکنه.
با این وجود، ناگفته‌های زیادی در مورد رزا وجود داره که دونستن‌شون ممکنه بتونه این بهت‌زدگی رو کمتر کنه. اول اینکه فراموش نکنید این سریال، برای جذاب‌تر شدن، یه سری از واقعیت‌ها رو تغییر داده و تغییرات احتمالی رو میشه هم از مقایسه‌اش با مستند فهمید و هم با رفتارای متناقضی که در طول سریال اتفاق میوفته فهمید.
اگر فقط بخوایم روی رزا یا البرت تمرکز کنیم، نقطه ضعف مشترک افرادی که ازش آسیب دیدن یا الگوهای رفتاری سمی اطرافیانش نادیده گرفته میشه. یه حقیقتی که راجب رزا وجود داره اینه که مدام توسط اطرافیانش دست کم گرفته میشه. شوهر اولش این قضاوت رو بخصوص در زمانی که قصد داشتن با هم جزو نیروی پلیس بشن نشون داد و بهش گفت که تو یه آدم معمولی هستی و نمی‌تونی درجه ی بالایی به دست بیاری.

اما رزا زودتر از شوهرش تونست عضو نیروی پلیس بشه و مشخصا لیاقت بیشتری برای این شغل رو توی آزمونا نشون داده.
این موضوع در مورد نحوه‌ی آشنایی رزا و شوهر اولش هم صدق میکنه. نگاه خاوی به رزا، نگاه یه فرد قدرتمند به موجود ضعیفی هست که میخواد جلب توجه کنه، اغواگر باشه یا پول خوبی به جیب بزنه و مشخصا در ابتدا و حتی زمانی که برای اولین بار به خیانتش پی‌برد، هنوز همین قضاوت رو داشت. یعنی خاوی فکر نکرد که رزا این کارا رو میکنه چون موجود شرور و سوءاستفاده گریه؛ در نظر خاوی، انگار که رزا فقط داره عرف عمومی رو دنبال میکنه و اگر خیانت هم کرده صرفا بابت اینه که مثل خیلی‌های دیگه وسوسه شده و دوست داشته تجربه‌ی جالبی داشته باشه.

در ادامه، پدرو هم دچار همین قضاوتا میشه. بماند که پدرو خودشم با خیانت به همسرش وارد رابطه با رزا شده و بی‌مسئولیتی‌ای که در قبال خونواده‌اش نشون داده رو نمیشه نادیده گرفت. با این تفاوت که پدرو شخصیت شکاک‌تری داشت و چندان رزا رو دست‌کم نگرفت؛ اما باز هم جانب احتیاط رو رعایت نکرد و خیلی سریع، احساسات خودشو تسلیم کرد.
اما رفتار آلبرت در مقابل رزا، خیلی پیچیده‌تر هست و میشه حدس زد که توی این مورد، دستکاری‌های زیادی در داستان پیش اومده. آلبرت از قبل ازدواج و بچه‌دار شدن رزا با شوهر اولش اونو میشناخت و شیفته‌اش شده بود اما غیر منطقی به نظر میاد که همچین آدمی، تا سال‌ها با این وضعیت کنار اومده و رابطه‌شو مخفی نگه داشته و کشش رزا به آلبرت، با وجود خیانت‌کار بودن و قصاوت قلبی که داره منطقی نیست.

میشه حدس زد که هر دو شباهت زیادی به شخصیتی دارن که در ابتدای آشنایی‌شون و در قبال آدمای توی کوچه و خیابون از خودشون نشون میدادن. ما در ابتدا می‌بینیم که آلبرت و رزا، از مامور قانون بودنشون سوءاستفاده میکنن تا بقیه رو بیخودی بترسونن، بهشون توهین کنن و قلدر بودن خودشون رو نشون بدن. احتمالا در واقعیت، رابطه‌ی اونا هرگز معنی رمانتیک خاصی نداشته و بیشتر همکاری دو تا موجود کاسب‌کار و شرور برای پیاده کردن رفتارای سادیستی بوده.
رزا احتمالا اصلا احساس خاصی نسبت به خاوی یا پدرو یا آلبرت نداشته و این روابط رو برای کسب ثروت، قدرت و سرگرم شدن انجام داده. اون از اینکه میدیده بقیه چقدر سطحی‌نگرانه قضاوتش میکنن و اونو موجود ضعیف، آسیب‌پذیر و صرفا سکسی‌ای میدونن نهایت استفاده رو برده و اتفاقا زیادم بدشانسی نیاورده؛ صرفا توی یکی از این ماجراجویی‌ها نتونسته لاپوشونی خوبی داشته باشه و گیر افتاده.

چرا این پرونده قربانی واقعی نداره؟
به عنوان یه جمع‌بندی، بهتره توضیح بدم که چرا دیدن همچین سریالی، برخلاف بسیاری از بیننده‌ها اصلا منزجرم نکرد و نتونستم مثل بقیه، از رزا نفرت چندانی پیدا کنم؟ فارغ از جنسیت، افراد درگیر این پرونده، یکی از یکی خودخواه‌تر و ریاکارتر هستن و اگه جنایت بدتری در حق همدیگه انجام ندادن، مشخصا از ترس و بی‌عرضگی‌شون نشات میگیره. این مدل تراژدی‌ها، کمترین چیزی هست که حد لیاقت یه جامعه‌ی خودخواه و بدون همدلی رو نشون میده. اتفاقا اینکه رزا اینقدر بقیه رو با کارای شرورانه‌اش غافلگیر کرد، در نظرم باعث افزایش جذابیت این تراژدی و رسیدن کاراکترای خودخواه این سریال، به چیزی که حقشو داشتن شد.