زمانی که این فیلمو دانلود کردم، انتظار داشتم که یه فیلم تو مایه‌های دکتر استرنج باشه ولی مدتی گذشت و خبری از هیچ اتفاق عجیب و غریبی نشد. همه چیز داشت روایت میشد و بازی و فضاسازی هم خیلی ساده بود. انگار که بیان یه رمانو بخونن و همراهش یه سری تصاویر تقریبا تئاتر مانند با دکوراسیون نمادگرا و ساده هم به نمایش در بیاد.
قبل از دیدن این فیلم، نقد و معرفی خاصی در موردش نخونده بودم اما بعد متوجه شدم که سازنده‌اش از عمد همچین کاری کرده و به جز این فیلم هم چند تا کار دیگه ساخته که میشه گفت رمان مصورن.

استقبالی که از این ایده‌اش شده واقعا بد نبوده و میشه گفت یه عده خیلی خوششون اومده و یه عده هم بدجوری تو ذوقشون خورده و ترجیح میدن که کارگردان، روش قبلی خودشو به کار بگیره. عقیده دارم که فیلما رو بهتره به صورت مستقل دید و کارگردانا مجبور نیستن توی یه سبک خاص حرکت کنن.
ساختن فیلم، پروسه‌ی زمان‌بر و سختیه؛ مگه یه کارگردان در طول عمرش، چند تا فیلم می‌تونه بسازه که حالا بخواد بیاد خودشو اسیر یه چهارچوب خاص کنه و سراغ تجارب دیگه نره؟

طرز روایت داستان شگفت انگیز هنری شوگر، در نظرم چیز زننده‌ای نداشت؛ چیزی که جذبم نکرد در واقع خوده داستان بود. اگر همین طرز روایت برای یه داستان جالب‌تر به کار میرفت، ممکن بود بازخورد بهتری هم بگیره.
داستان هنری شوگر، قلاب‌های خوبی نداره و حین دیدنش، ممکنه بیننده رو زیاد هم در مورد دیدن اتفاقات بعدی داستان، کنجکاو نکنه. قلاب‌های داستانی خوب، طبع ماجراجوی ما رو تحریک میکنن و حتی می‌تونن مشقت خوندن یه کتاب طولانی رو راحت‌تر کنن.

غذای زود هضم
برگردیم به سبک کار سازنده‌ی فیلم و مزیتایی که توی این رمان مصوره.
فیلمایی که بازی‌های بصری زیادی دارن، جلوه‌های ویژه‌شون حرفه‌ایه و قادرن فضاسازی واقع‌گرانه‌ای رو برای بیننده ایجاد کنن، لزوما همیشه به موفقیت نمی‌رسن و ما همیشه می‌تونیم فیلمایی رو تو بیلبورد ببینیم که روایت ساده‌ای از زندگی روزمره هستن. فیلم داستان شگفت انگیز هنری شوگر، از ساده‌ترین شیوه‌های روایتی رایج هم ساده‌تره و شما به راحتی متوجه تمام جزئیات داستان میشید. به این میشه گفت یه غذای زودهضم که توقع زیادی از بیننده‌ی خودش نداره و اغلب مفاهیم خودشو دم دست قرار میده.

طبیعتا برای افرادی که دوست دارن همیشه فیلمای پرجزئیات و پر رنگ و لعاب ببینن، دیدن داستان هنری شوگر ممکنه راضی کننده نباشه اما برای فیلم‌بازای حرفه‌ای که وقت زیادی رو صرف دیدن فیلمای مختلف میکنن، این فیلم می‌تونه یه تجربه‌ی متفاوت رو خلق کنه.

تجربه‌ای آینده‌نگرانه در دنیای فیلم‌سازی
شاید این ادعا، کمی عجیب و غریب به نظر بیاد اما حرکت این کارگردان و تلاشش برای تولید نوعی رمان مصور، بوی کارای آینده‌نگرانه رو میده؛ یعنی ممکنه بعد‌ها، افراد بیشتری سعی کنن که از زاویه‌ای کاملا متفاوت به موضوع فیلمسازی نگاه کنن که نه تنها اونو پیچیده‌تر نمیکنه بلکه رفته رفته از فیلم، یک غذای خیلی زودهضم‌تر میسازه.

هرچقدر هم که سبکای پیچیده و پر رنگ و لعاب از محبوبیت زیادی برخوردار باشن، میشه انتشار اشباع شدن رو داشت. ما داریم به سمت دنیایی میریم که کامپیوترها قادرن بسیاری از دست ساخته‌های ما که بهشون می‌نازیدیم رو خیلی بهتر از ما، بازتولید کنن. توی همچین فضایی، قطعا هنرمندا و تولیدکننده‌های خلاق، به دنبال کارای بدیع‌تر میرن. داستان سرایی، از پیچیده‌ترین عناصر فیلم به حساب میاد. داستان، مجموعه‌ای از تجارب و حالات ذهنی ما انسان‌هاست که انتظار میره خودمون هم بهتر از هر کامپیوتری بتونیم بهش چیز جدیدی رو اضافه کنیم و به تولید داستان‌های جدید و بکر کمک کنیم.

چیزی مثل فیلم داستان شگفت انگیز هنری شوگر هم فضایی رو ایجاد کرده که بیننده، روی خوده‌ مایه‌ی داستانی حساسیت پیدا کنه و به واسطه‌ی همین عنصر به جلو کشیده بشه. در همچین اتمسفری، طبعا هر چه داستان نبوغ‌آمیزتری انتخاب بشه، میشه بازخوردهای بهتریو هم انتظار داشت.

به عنوان یک جمع‌بندی
توصیه میکنم اگر دوست دارید این فیلم رو ببینید، توقعات خودتون از کارگردان و هم نقش اول فیلم رو با توجه به کارنامه‌ای که دارن کنار بذارید و باهاش به عنوان یه اثر مستقل رو به رو بشید.
این سبک فیلم‌سازی، هنوز در دنیای ما چیز جدیدیه و به نظرم طبیعیه که به سرعت نتونه ذائقه‌ی افراد رو تحت تاثیر قرار بده اما همین بازخوردی که تا الان دریافت کرده هم چیز کمی نیست و به شخصه انتظار نداشتم که بتونه تا این اندازه مورد استقبال قرار بگیره.