یه سریال کره ای عاشقانه، محصول سال 2023 که توی یک فصل به پایان میرسه و شما تقریبا از اولش هم میدونید قراره چه اتفاقی بیوفته اما به قولا شیمی بین شخصیت ها و بازی کیوتشون طرفدارای خاص خودش رو داره.

برخلاف بسیاری از کارای ماوراطبیعی و درام کره ای، این سریال تونسته از عناصر ماورائی، به شکل خوبی بهره بگیره و منطق داستان، معمولا آسیب چندانی ندیده. هرچند که الهه ی عشق، نتونسته چندان دیده بشه اما تقریبا از همه ی سایتا، امتیازای خوبی گرفته. این مدل سریالا معمولا از کارایی نیستن که منتقدا رو نسبت به بازخورد نشون دادن، تحریک کنن و بیشتر بین همون قشر خاص علاقه مند به عاشقانه های کره ای، به شهرت میرسن.
این محصول تونسته از مجموع 1300 مشارکت کننده در سایت IMDb امتیاز 7.2 رو به دست بیاره 76 درصد پسند مخاطبای گوگل رو داره. همین امتیاز هم کافیه تا متوجه بشید بازخوردا، نتیجه ی یه نظرسنجی متعادل بین مخاطب عمومی صنعت سرگرمی نیست و عمدتا شامل نظرات کامیونیتی خاص کارای کره ای میشن.
قبل از اینکه بریم سراغ بررسی داستان این سریال، لازمه درمورد این موضوع توضیح بدم که چرا درمورد سریالی که معمولا بیننده ی سخت گیری نداره و برای تجربه ی سرگرم کننده و رمانتیکش مورد استقبال قرار میگیره، جوری نقد انجام میدم که انگار یکی از کارای کریستوفر نولانه. بارها دیدم که علاقه مندای به نقد، به نویسنده ها میگن که برو سراغ کارایی که ارزششون بیشتره و درمورد این فیلم و سریالایی که عامه پسند هستن یا اصلا محبوبیت خاصی ندارن، چیزی ننویس.
این یه اشتباه با تاثیر خیلی بد به حساب میاد که شما صرفا ذهن یه طیف خاص از دنبال کننده ای صنعت سرگرمی رو به چالش بکشید و به بقیه ی محصولاتش، به چشم چیزایی نگاه کنید که هیچ تاثیری روی ناخودآگاه جمعی ندارن. سهم زیادی از این بازار، به طور پراکنده داره به کارایی میرسه که سبک و ژانر نوپایی دارن ولی عملا دارن به سلیقه ی افرادی جواب میدن که ممکنه هیچ وقت دلشون نخواد یه فیلم مستقل یا معناگرا رو ببینن. نقد نوشتن، فرصت خیلی خوبی برای ارتباط برقرار کردن بین انواع مخاطباست و میتونه ادبیات مشترک تری رو ایجاد کنه.

یه فرد که از این سریال لذت برده، ممکنه هرگز به این فکر نکنه که سریال محبوبش، واقعا چه تاثیر روانی خوب یا بدی میتونه داشته باشه و خوندن یه نقد که به طور جدی نوشته شده و صرفا سعی نکرده از فضای اکلیلی سریال تعریف کنه، میتونه باعث بشه که اون بیننده، حساسیت بیشتری به محتوا پیدا کنه.
عمده بحث هایی که بین کامیونیتی های مختلف صنعت سرگرمی شکل میگیره، به توصیف های کلی و مجهولی ختم میشه. مثلا طرف میگه که این طیف از هنرمندا، افراد سطحی نگر و بی محتوایی هستن و کاراشون مزخرفه. خب شما نمی تونید انتظار داشته باشید که همچین جملاتی، روی ذهن طرفدارا، تاثیر خاصی بذاره. اونا با توهین و تحقیر، متوجه نمیشن که دارن دقیقا چه محتوایی رو مصرف میکنن. بماند که این محتوایی که شما ازش بیزار هستید، حتما یه سری نقاط قوت داشته که تونسته به بقای خودش ادامه بده و روی طرفداراش حساب باز کنه.
به همین دلایلی که گفته شد، شما توی این سایت می تونید انواع نقد و تحلیل رو درمورد طیف متنوعی از سریال، فیلم و انیمیشن با ملیت های مختلف، پیدا کنید.

دیدن فیلم و سریال، می تونه تا حدی یه مطالعه ی جامعه شناسی به حساب بیاد و به واسطه اش، با بخشی از طرز فکر و فرهنگ جوامع دیگه آشنا بشید اما نقد، بیشتر از جامعه شناسانه بودن، یک مطالعه ی جمعیت شناسی هست که میتونه کمک کنه تا نه فقط نویسنده ها و فیلم سازا بلکه جامعه ی مخاطبین یک اثر رسانه ای رو بشناسید.
همه ی این کامنتا و اعداد و ارقامی که امتیازهای یک اثر هنری رو توصیف میکنن، ردپای مردم جامعه به حساب میان و با تحلیلشون میشه موضوعاتی رو درک کرد که به طور مستقیم، خودنمایی خاصی ندارن.

بررسی محتوای سریال شوهر من الهه ی عشقه
شاید مهم ترین ویژگی مثبت این سریال رو بشه طعنه های مستقیم و غیر مستقیمش به باورهای رایج و غیرمنطقی عاشقانه دونست. روشایی که سعی دارن به شما بگن چه ایده ای برای تحت تاثیر قرار دادن دخترا یا پسرا میتونه کاربردی تر باشه. این انتقادات، در ترکیبی با یک فضای کمدی ایجاد شده که میتونه تاثیر و کاریزمای این انتقادات رو چند برابر کنه.
با این وجود، جهانبینی ای که مسائل ماورایی درون این سریال بهش دامن میزنن، گاها به سمت توجیه خیانت و چند همسری میره و جنبه های منفی کارایی مثل انفعال های احساسی و خیانت رو نادیده میگیره. الهه ی عشق با استدلال اینکه فلانی حق داره قبل از مردنش کمی عشق رو تجربه کنه و از ازدواجش ناراضیه، به جفتش خیانت کنه و به صورت مخفیانه، با یه مرد دیگه رابطه داشته باشه. این در حالیه که کسی این شخصیت خیانت کار رو به خاطر انفعالش در مقابل ازدواجی که چندان بهش راضی نیست نداره. چی میشه که یه نفر توی همچین موقعیتی قرار میگیره؟ یا میتونه از ازدواج فرار کنه اما نمی خواد مزیت های موروثی یا ثروت شوهرش رو از دست بده یا ترجیح میده که خودشو درگیر هیچ درامایی نکنه. به سختی میشه تجسم کرد زنی که می تونه با یه مرد غریبه، یه جای خلوت پیدا کنه، کسیه که نتونه از یه ازدواج خارج بشه. به سختی هم میشه اسم همچین ارتباطی رو عشق گذاشت. مردی که اینقدر جسارت داره تا وارد رابطه با یه زن نامزد دار بشه، نمی تونه اینقدر جسارت به خرج بده که زن مورد علاقه اش رو از یه ازدواجی که عاشقانه نیست نجات بده؟ در نظر آدمای بی مسئولیت، چنین افرادی همیشه توجیهی برای کاراشون دارن و حتی میتونن خیانت خودشون رو پدیده ای کاملا حق به جانب و عاشقانه توصیف کنن.
جالبه که افرادی که سعی میکنن خیانت خودشون رو توجیه کنن، اغلب خودشون بیشتر از بقیه نسبت به خیانت دیدن حساس هستن و میتونن بدبینی نشون بدن. خلاصه اش اینه که این سریال، خیلی خوب تونسته به آدمای خیانت کار یاد بده که خودشون رو بابت کاری که انجام میدن توجیه کنن.
موضوع دیگه ای که توی این سریال زیاد به چشم میخوره و پیغام غالب بر داستان هم باهاش همراه شده، مساله ی رک حرف نزدن و ایجاد کلی شک و تردید بی مورده که توی داستان های عاشقانه ی کره ای، بعضا به صورت افراطی ظاهر میشه تا به قولا داستان رو آب بندی کنن.
این در حالیه که صراحت و مهارت شما در صحبت کردن، نشونه ای از بلوغ عاطفی میتونه باشه. وقتی شما یه نفر رو توی کلی شک و تردید و بدبینی قرار میدید و در عین داشتن ارتباط صمیمانه، تعهدات روشنی بین خودتون تعریف نکردید، بیشتر از اینکه امن و اسرارآمیز جلوه کنید، شبیه یه فرد سواستفاده گر خواهید بود. بماند که توجیهاتی که شخصیت های درون این سریال برای پنهان کاری های خودشون دارن، لزوما از شرورات و میلشون به سواستفاده هم نشات نمیگیره اما به خودشون زحمت نمیدن که با صراحت درمورد احساسات و افکار خودشون صحبت کنن و طرف مقابل رو از دودلی و نگرانی نجات بدن.
در یک داستان کمدی، میزان فشار روانی چنین موقعیت هایی رو به راحتی میشه پنهان کرد اما در دنیای واقعی، چنین پنهان کاری هایی لزوما به یک موقعیت رمانتیک و کمدی ختم نمیشه بلکه میتونه یک فرد رو شدیدا بدبین و به لحاظ روانی، فرسوده کنه.

جمع بندی
مهارت های ارتباطی، از جمله ابتدایی ترین و ضروری ترین مهارت هایی هستن که در داستان های آسیای شرقی، حضور بسیار کمرنگی دارن یا شاید بهتره بگیم که این مهارت ها رو عمدتا در ترکیب با نابهنجاری های شدیدی بروز میدن. آدما با هم معاشرت میکنن اما معاشرت هاشون لزوما به شکل بهینه و خلاقی پیش نمیره و وقتی پای یه داستان عاشقانه وسط میاد، اینقدر این کلیشه های نابهنجار زیاد میشن که عملا داستانشون کمدی به نظر میرسن و نمی تونن بدون اتکا به چهره های جذاب و مسائل ظاهر بینانه ای مثل سرگرمی های لوکس و محیط های پرنور و مدرن، بیننده رو با خودشون همراه کنن.