فیلم Bury us in a Lone Desert با عنوان فارسی ما را در بیابانی تنها دفن کن، اولین اثر بلند از فیلم ساز ویتنامی نگوین له هوانگ فوک با سبک خاص و داستان تاثیرگذارش، تونسته توجه منتقدا رو به خودش جلب کنه.

این فیلم بر اساس یه داستان واقعی ساخته شده و ترکیبی از ژانرها و سبک های مختلفه که در نیمه ی اول از تکنیکی به اسم iris shot استفاده میکنه که معمولا در سینمای صامت، مورد استفاده قرار میگیره.
داستان فیلم درمورد یه ماجرای دزدی هست که به شکل عجیبی باعث ایجاد رفاقت بین دزد جوان و مرد مسن میشه. مرد مسن از دزد میخواد که بهش کمک کنه تا جسد همسرش که در قالبی گچی قرار داره رو به مکان دور افتاده ای توی بیابون منتقل کنه.

تکنیک iris shot همونطور که گفته شد یکی از روش های قدیمی سینماست که در دوران فیلم های صامت، خیلی رایج بود و در جریانش، قاب تصویر به شکل دایره ای باز و بسته میشه تا توجه مخاطب رو به یک بخش خاص از صحنه یا انتقالی که قراره بین صحنه ها ایجاد بشه جلب کنه.
منتقدا عقیده دارن که ترکیب بندی و استفاده از رنگ ها در جریان این فیلم، از جمله مسائلی هست که مورد تحسین قرار گرفته. این ترکیب بندی ها، اشیای معمولی مثل عکس های قدیمی و حلقه های ازدواج رو به نمادهای معنوی تبدیل کردن و ارتباط بین زوج رو به شکل ظریف و تاثیرگذاری نشون دادن.
چیزی که بررسی این گزارش رو در نظرم مفید جلوه داد، فرصتی برای بررسی بیشتر تکنیک هایی هست که توی این فیلم به کار گرفته شده.
نیمه ی دوم فیلم به سبک وسترن اسپاگتی درست شده و قاب تصویر، به مراتب صحنه های گسترده تری رو پوشش میده. این تغییر باعث کاهش جزئیات بصری میشه اما فیلم همچنان درمورد پیچیدگی های غم و ماتم، در حال صحبت کردنه و دچار روایت های سطحی درمورد احساسات انسانی نمیشه.
تکنیک iris shot به زبان فارسی میتونه با معادل هایی مثل قاب‌بندی دایره‌ای یا تصویر دایره‌ای مورد استفاده قرار بگیره و با دو نوع قاب بسته و قاب باز داره. در حالت iris in صحنه با یه دایره ی کوچیک شروع میشه که به تدریج باز میشه و بخش بیشتری از تصویر رو نشون میده اما iris out برعکسه و تصویر به تدریج بسته میشه و صرفا یک بخش کوچیک از تصویر باقی میمونه تا صحنه تموم بشه.
این تکنیک برای تاکید روی جزئیات مهم، ایجاد حس دراماتیک یا حتی انتقال حس نوستالژی استفاده میشه. در فیلم های امروزی هم کاربرد داره و گاها ازش برای احترام به سینمای کلاسیک یا برای ایجاد جلوه های خاص استفاده میشه.

اما درمورد سبک وسترن اسپاگتی که شامل نیمه ی دوم این فیلم میشه هم داستان جالبی وجود داره. این سبک یکی از زیرشاخه های ژانر فیلم های وسترن هست که عمدتا کارگردانای ایتالیایی در دهه ی 1960 و 1970 مورد استفاده قرار میگرفت. این سبک به خاطر بودجه های کم و فیلم برداری در محیط های ارزون تری مثل جنوب ایتالیا و اسپانیا و رویکرد متفاوت تری که نسبت به وسترن های آمریکایی داشتن، شناخته شده.
معمولا محتوای این نوع فیلم ها شامل شخصیت هایی با اخلاقیات مشکوک و انگیزه های خودخواهانه است و شخصیت ضد قهرمان، عمدتا یا دنبال پوله یا انتقام.
شخصیت های منفی این مدل فیلم ها معمولا تصویری از بدترین جنبه های انسانی هستن و به عنوان نفرت انگیزترین شخصیت های شرور فیلم های وسترن شناخته میشن.
لوکیشن های خشک و بیابانی و شهر های کوچیک، از جمله ویژگی های معرف این ژانر هستن و گاها پیش میاد که کلیشه های وسترن سنتی رو زیر سوال میبرن مثل پایان های خوش، اخلاقیات سیاه و سفید و شخصیت های قهرمانی که تقریبا از همون اول، خودشون رو به وضوح معرفی میکنن و قراره الگوهای جنتلمن بودن رو به ما نشون بدن.
یکی از مشهورترین کارگردانای این سبک سرجو لئونه است که فیلم هایی مثل خوب، بد، زشت و به خاطر یک مشت دلار رو ساخته. این سبک بااینکه در ابتدا یه حالت طعنه آمیز داشت و کلمه ی اسپاگتی، اشاره به ملیت و بودجه ی کم این فیلم ها بود اما با تولید کارای تاثیرگذار و ماندگار، تبدیل به یکی از سبک های محبوب سینما شد و حتی در ساخت فیلم های مدرن هم گاها الهام بخش واقع شده.