اخیرا مصاحبه ای با یکی از بازیگرای سریال آفیس منتشر شده که درنظرم تصویر جالبی از اتمسفر دنیای بازیگری و اتفاقاتی هست که ممکنه درونش بیوفته. مستقیما هم درمورد تکنیک های بازیگری و نحوه‌ی انتخاب بازیگراست نه حواشی و مسائل تبلیغاتی.

داستان اینه که جینا فیشر برای سریال آفیس، به شکل عجیبی انتخاب شد. در حین تست، با یه حرکت به قولا جسورانه، نقش بام بیزلی رو گرفت. یه لحظه سکوت و یه جواب کوتاه که باعث شد انتخاب بشه.
اینکه یه بازیگر بتونه نقش رو نه صرفا با دیالوگ بلکه با سکوتش بگیره، موضوع عجیبیه اما در عین حال، به سازنده ها این حسو داده که بازیگر مذکور، درک عمیقی از شخصیت و فضا داره.
این موضوع همچنین نشون میده که گاهی در بازیگری، کم گفتن و توجه به لحظه ی فکر، بیشتر از اجرای پرانرژی تاثیر داره.
همچین لحظه هایی در جریان انتخاب بازیگرا کم نیستن و نشون میده که نقش ها گاها بیشتر از مهارت، به هوش ارتباطی و درک موقعیت بستگی دارن.
این بازیگر، بعد از سکوت فقط یه کلمه گفت: نه
در جریان تست، ازش پرسیدن که آیا از کارش به عنوان منشی راضی هست؟
اونم مکث کرد، فکر کرد و بعدش خیلی ساده گفت: نه
این جواب کوتاه، اما کاملا درست درمورد شخصیت پام بیزلی بود و یه لحظه ی واقعی و صادقانه که به سازنده ها ثابت کرد که این بازیگر تونسته شخصیت مذکور رو درک کنه.
گاهی توی صنعت بازیگری، همه چیز به یک لحظه ی درست بستگی داره و جنا فیشر تونست با کمترین کلمه، بیشترین تاثیر رو بذاره. چیزی که توی فضای تست های بازیگری خیلی نادره چون معمولا بازیگرا سعی میکنن دیالوگ های بیشتری ارائه بدن تا توانایی شون رو ثابت کنه.

اینکه یه نقش، در ظاهر به همین سادگی گرفته میشه، بیشتر از شانس، میتونه تصویری از هوش احساسی و شناخت قوی از شخصیت داستان باشه.
سریال آفیس نسخه ی آمریکایی، در مجموع 9 فصل داره و از سال 2005 تا 2013 پخش شد و درمجموع 201 قسمت داره. این سریال یکی از محبوبترین سیتکام های تاریخ تلویزیون محسوب میشه و تاثیر زیادی روی سبک کمدی مستندگونه گذاشت.

سیتکام، مخفف Situation Comedy یا کمدی موقعیت هست که معمولا شامل مجموعه های تلویزیونی ای میشه که در هر قسمت، شخصیت های ثابت، در موقعیت های طنزآمیز قرار میگیرن.
برخلاف کمدی های اسکچ، سیتکام ها معمولا داستان و شخصیت های پیوسته دارن که در طول فصل، نوعی جریان رشد رو دنبال میکنن.
خیلی از سیتکام ها با فرمت چند دوربینه و همراه با صدای خنده ی ضبط شده یا اجرای زنده ساخته میشن. مثل سریال فرندز یا بیگ بنگ تئوری.
بعضی از سیتکام های مدرن از سبک مستندگونه استفاده میکنن و آفیس هم از همین دسته به حساب میاد که بدون صدای خنده و با دوربین متحرک ساخته شده.
سبک مستندگونه یعنی سریال طوری فیلم برداری شده که شبیه یه مستند واقعی به نظر بیاد، با دوربین های متحرک، زوم های ناگهانی و مصاحبه های مستقیم با شخصیت ها.
دیالوگ ها کاملا وجود دارن اما خیلی از لحظه های طنز و تعامل، به صورت بداهه اجرا میشن تا حس طبیعی تری داشته باشه.
شخصیت ها گاها مستقیما به دوربین نگاه میکنن و نظرات خودشون رو میگن، انگار که توی یه مستند واقعی حضور دارن.