سوسیس پارتی، تمام فرهنگای رایج دنیا رو به یه فروشگاه مواد غذایی تشبیه کرده و به صورت رندوم، انگار که همه چیز رو زیر سوال برده و به تمسخر گرفته. خیلی‌ها ممکنه با دیدن این انیمیشن، حس کنن که به افکارشون توهین شده؛ اما فارغ از این موضوع، ما با یه انیمیشن بزرگسالان رو به رو هستیم که داستان‌پردازی جالبی داره و تخیل آدمو حسابی به چالش میکشه.
این انیمیشن، مناسب بچه‌ها نیست و مسائل جنسی و مفاهیم فلسفی تاریکی رو مرور میکنه.

بخش عمده‌ای از افکار و فرهنگی که توی این انیمیشن زیر سوال رفته، جامعه‌ی آمریکایی و خواسته‌هایی هست که باهاش بزرگ میشن. رویکرد این انیمیشن، بسیار تاریکه و بیشتر از همه، باورای اگزیستانسیالیستی رو منعکس میکنه. یعنی سناریو قرار نیست که هدف خاصی رو از وجود ما منتقل کنه، و به مخاطبش اینطور تلقین میکنه که زندگیش به خودی خود معنا و هدف خاصی نداره، مگر اینکه خودش دست به کار شه و به این زندگی پوچ، معنی ببخشه.
شخصیت‌ها، در ابتدا خیلی سختگیر و تابع قوانینی هستن که بهشون به ارث رسیده؛ اما کم کم، شروع میکنن به زیر سوال بردن همه چیز. این باعث میشه تا مجبور بشن که از نو، برای خودشون قوانین و هنجار‌های جدیدی بسازن و در پایان، حتی سراغ مواد مخدر هم میرن.

ژانر اصلی کار، کمدی و خنده‌دار هست؛ اما یه کمدی خیلی تاریک به حساب میاد و از اونجایی که الگو گرفته از اتمسفر رایج جوامع اطرافمونه، می‌تونه همزاد پنداری زیادیو هم ایجاد کنه.
این انیمیشن، ما انسان‌ها رو به افرادی که توی یک کشتی حضور دارن تشبیه میکنه. هر گروه و جمعی، باورای خاص خودشو داره اما مهم‌ترین پرسشی که هنوز پیش روی ما وجود داره اینه که دقیقا بعد از مرگ، قراره با چی رو به رو بشیم؟
خروج از فروشگاه، کمابیش تصویری از مرگ هست و محصولاتی که موفق میشن تا از فروشگاه به بیرون برن، منتظر رسیدن به سعادتن. جالبه که تنها محصولاتی که از تراژدی پیش روی محصولات، آگاه هستن، محصولاتی هستن که شبیه به فرهنگ سرخپوستای آمریکایی زندگی میکنن. این فرهنگ، ادعای زیادی در مورد دیدن نیروهای غیبی و سرنوشت بشر داره ولی در عین حال، سرخوردگی، بخش جدایی ناپذیر آموزه‌هاشون بوده. اگه به کاراکترهای شبیه‌سازی شده‌شون توی این انیمیشن هم توجه کنید، وقت خودشون رو با مصرف مواد مخدر سپری میکنن و خیلی وقته که با جامعه‌ی اطرافشون کاری ندارن. اجازه میدن که بقیه توی یه جور سرخوشی زندگی کنن و تا لحظه‌ی خروج از فروشگاه، حس کنن که قراره به سعادت ابدی برسن.

یادتون نره که کل این انیمیشن، یه بیان استعاره‌ای و کنایه آمیز داره و رویکردش لزوما صحیح یا روشن نیست بلکه نگاه انتقادی شما رو میطلبه تا با خودتون یه حساب و کتاب کنید و ببینید که چقدر از این شبیه‌سازی درسته.
داستان‌پردازی این انیمیشن، با دست خیلی بازی صورت گرفته و توی بخش پایانی، افراد نجات یافته، خودشون رو درگیر یه جهانبینی و تئوری پردازی جدید میکنن و ضمن مصرف مواد مخدر، از یه پورتال میگذرن تا تجربه‌ی خودشون از زندگی رو تغییر بدن.
جالب‌ترین و قابل باور‌ترین شبیه‌سازی درون این انیمیشن، تشبیه جوامع ما به نوعی کالای مصرفیه. حالا بهتر از هر زمان دیگه‌ای میدونیم که چقدر درگیر سیستم‌های اقتصادی هستیم و هرچقدر هم که تلاش کنیم، ممکنه قربانی بشیم و نتونیم حتی نیاز‌های اولیه‌ی زندگی رو برطرف کنیم.

این انیمیشن، تلنگری به ما میزنه در مورد اینکه لزومی نداره نسبت به سیستم‌های پولی و مالی، چندان هم خوشبین باشیم. شاید واقعا بیشتر از اونچه که فکر میکنیم، انسانیت ما نادیده گرفته میشه و در چشم افراد قدرتمندتر، صرفا تبدیل به نوعی کالای مصرفی شدیم و حتی توی فرهنگ عمومی هم عادت کردیم به اینکه همدیگه رو بر اساس میزان ارزش مصرفی‌مون بسنجیم. ما به حقوق طبیعی همدیگه و حق زندگیمون اهمیت نمیدیم و دنبال مصرف کردن همدیگه هستیم. سیستم‌های پولی و مالی، در حال وصل کردن ما به همدیگه و ایجاد نوعی همکاری و وحدت نیستن بلکه صرفا کمک میکنن تا راحت‌تر، همدیگه رو مورد معامله قرار بدیم و از همدیگه سو‌ءاستفاده کنیم. ایجاد اعتبار و ارزش، می‌تونه ابزار خوبی برای ایجاد همدلی باشه؛ اما ما مثل محصولات این فروشگاه، با همدیگه درگیر تضاد و جدل هستیم.

قضاوت کردن دیگران، به خودی خود کار بدی نیست، بحث اینه که پیش خودمون فکر نمیکنیم که شاید سیستم فکری‌ای که دنبال میکنیم ممکنه دارای نقص هم باشه و اونقدرا هم دیوار خوبی برای تکیه دادن نیست. شاید واقعا ارزش نداشته باشه که به خاطر اینکه بقیه مثل ما فکر نمیکنن، علیه‌شون خشونت به خرج بدیم یا بهشون به چشم موجوداتی بی‌ارزش و حقیر نگاه کنیم که باید ازشون ناامید شد یا بدتر از اون، به خودمون اجازه بدیم که ازشون بهره‌کشی کنیم.

یه خوراکی، از اینکه مصرف میشه لزوما زجر نمیکشه و احساساتش جریحه‌دار نمیشه؛ اما انسان‌ها از اینکه مصرف بشن و مورد سو‌ءاستفاده قرار بگیرن و فرصت زندگی و کسب تجربه، ازشون گرفته بشه، مطمئنا خوششون نمیاد.
شخصیت اولای این انیمیشن، به محض فهمیدن اینکه چقدر اطرافیانشون ساده‌لوح هستن و نمی‌تونن بعضی از حقایق رو ببینن، شروع میکنن به ایجاد یه جور اتحاد و مدیریت یه حرکت جمعی تا بتونن از بقای خودشون مراقبت کنن.
ولی یه نگاه به دنیای واقعی بندازید. بحران‌های اقتصادی واقعا دارن از ما چجور موجوداتی میسازن؟ چقدر سو‌استفاده و خودخواهی و دزدیدن از بقیه لازمه تا مطمئن بشیم که می‌تونیم از خودمون یا خونواده‌مون توی یه جامعه‌ی بحران‌زده مراقبت کنیم؟

آدما فکر میکنن هیچ مشکلی پیش نمیاد اگه با کارمندا یا کارگرای خودشون خودخواهانه برخورد کنن تا بتونن رفاه خونواده‌ی خودشون رو تامین کنن. این افراد، حتی اگر لباسای مارک و جنسای لوکس خارجی رو مصرف کنن یا حتی به چند تا زبان مختلف مسلط باشن، باز هم موجودات جهان وطنی به حساب نمیان و حتی نمیشه بهشون گفت افراد وطن پرست. اینطور آدما صرفا محدوده‌ی خونه و ساختمون زندگی خودشون رو قبیله میدونن و فکر میکنن که ایجاد یک رفاه ثابت توی همین محدوده است که قراره آینده‌شون رو تامین کنه.

رفاه ما در ارتباط با جامعه است که تامین میشه. چه از آدما خوشمون بیاد، چه بدمون بیاد، درد و رنج دیگران می‌تونه روی کیفیت زندگی ما هم تاثیر بذاره. هیچ خیریتی توی خودخواهی و سوءاستفاده از دیگران وجود نداره؛ صرفا در ظاهر و کوتاه مدت، رفاه چند نفر خاص رو تامین میکنه. شما برای مصرف پولاتون و خوش گذرونی، نیاز دارید که توی یه جامعه‌ی امن باشید. جامعه‌ی درگیر فقر، نابهنجاری‌های روانی زیادی رو بازتولید میکنه و روز به روز، افراد بیشتری رو راضی میکنه تا برای حفظ بقای خودشون، دست به اعمال شرورانه بزنن.
نه که شرارت و خودخواهی بین افراد قدرتمند نیست، بحث اینه که خودخواهی و بسته بودن ذهن ما، قراره چه تاثیری روی کیفیت زندگی جمعیمون بذاره.

جمع‌بندی
سوسیس پارتی یه کارتون خنده‌دار هست اما نقدهای اجتماعی جالبی رو ارائه داده و حالا مخاطباش منتظر قسمت دومش هستن. طراحی شخصیت‌ها واقعا جالب و متنوعه و هر کدوم شبیه یه عده از چهره‌های رایجی هستن که هر روز ممکنه توی جامعه ببینیم. اونا نماینده‌ی افکار و تربیت‌های ذهنی مختلف هستن که در تعامل با همدیگه، می‌تونن تجربیات مختلفی رو خلق کنن.