در روز تحریر این مطلب، خبر قرار گذاشتن تام کروز و آنا د آرماس منتشر شده که حتی با فرض اینکه صرفا یک حرکت تبلیغاتی هست، بازخوردهای زیادی داشته.

چیزی که همچین مواقعی ناراحت کننده است اینه که این بازیگرا، حتی پیش از افشا شدن اولین حواشی زندگیشون، فیلمایی رو بازی کردن که فضای خیلی بدی داشتن و هنوز هم این فیلما خیلی تحسین میشن. فردا روز که دوباره فیلم جدیدی از یکی از این دو بازیگر بیاد، دوباره شانس فروش زیادی رو داره.
ما دقیقا با تحسین و توجه نشون دادن به همین کارهای مارکتی و زردی که همچین بازیگرایی به فروششون کمک میکنن، باعث میشیم که همچین مصونیتی پیدا کنن تا انواع کارهای غیر اخلاقی رو احتمالا انجام بدن و حتی نشه کاراشون رو رسانه ای کرد چه برسه به اینکه بابت حواشیشون دادگاهی بشن با بخوان جواب پس بدن.
این تناقض بین تحسین عمومی از کارهای هنری و بی تفاوتی نسبت به رفتارهای غیر اخلاقی، یه جور مصونیت فرهنگی رو برای چهره های مشهور درست کرده.

وقتی فیلم هایی با فضای زرد یا حتی تحریف کننده ی اخلاق، به دست همین بازیگرها بازی میشن و بعد تحسین میشن، ما به طور ناخودآگاه، به اون ساختارهای قدرت و مصونیت، مشروعیت میدیم.

این صرفا درمورد سلبریتی ها نیست و میشه درمورد خیلی از چهره ها و سازمانهایی که هنر رو تبدیل به ابزار فروش و شهرت نابهنجار کردن دید.
به شخصه اصلا اهمیتی نمیدم که رابطه ی فعلی این دونفر واقعی یا یه کار رسانه ای دیگه برای تبلیغ فیلمشون بلکه چیزی که منزجرم میکنه اینه که چرا با وجود فضای باز رسانه ای و اینهمه افشاگری هایی که وجود داره، جامعه به سمت این نرفته که کمی بیشتر و عمیق تر، محتوای پروژه های اینطور بازیگرا رو ببینه و اینقدر بیخودی بزرگشون نکنن و بهشون قدرت ندن.
رسانه ها عمدتا در خدمت حفظ چهره های محبوب هستن چون این چهره ها مخاطب جذب میکنن. جامعه ی مدرن هم بیشتر به نمایش علاقه داره تا محتوا و این باعث میشه که رفتارهای غیر اخلاقی یه جای محکوم شدن، تبدیل به سوژه ی سرگرمی یا حتی تحسین بشن.