فیلم A Big Bold Beautiful Journey ساخته ی کوگونادا، داستان فانتزی عاشقانه ی رنگارنگی با بازی مارگو رابی و کالین فارل، داستان دو آدم بیزار از تعهد هست که در یک سفر جادویی با گذشته ی خودشون رو به رو میشن و حتی از اسم و پوستر هم میشه حدس زد که قراره در ادامه چه اتفاقی بیوفته.

سارا و دیوید، در یک مراسم عروسی با هم آشنا میشن. سارا ماشین اجاره ایش خراب میشه و مجبور میشه همراه با دیوید سفر کنه. ماشین دیوید، یه ساترن قدیمی دهه ی 90 با GPS جادویی هست که اونا رو به درهای جادویی در چشم انداز های مختلف هدایت میکنه. این درها اونا رو به صحنه هایی از گذشته شون میبرن و درمجموع فضای فیلم، ترکیبی از رویاپردازی، نوستالژی و سفرهای درونیه.
طنز سوررئال با شخصیت های عجیب مثل مدیر آزانس اجاره ی ماشین و لحظه های واقعی و تلخ وسط فضای فانتزی، سازنده ی محتوای این فیلم هستن.
این فیلم از 18 سپتامبر در استرالیا و 19 سپتامبر در بریتانیا و آمریکا اکران عمومی شده و چیزی که از همین الان داره خودنمایی میکنه، امتیازهای کم منتقدین هست.
این فیلم با وجود اینکه از نظر بصری و بازیگری، پرزرق و برق و جذابه ولی امتیازهای منتقدا نشون میده که اونقدرا هم موفق نبوده و در راتن تومیتوز، حدود 58درصد نقد مثبت دریافت کرده که یعنی بیشتر منتقدها نظر متوسط یا ترکیبی داشتن. در متاکریتیک، امتیازش حدود 52 از 100 بوده و منتقد گاردین هم با وجود تحسین لحظه هایی از فیلم، گفته که تعلیق باور برای پذیرفتن فضای فانتزی فیلم، کار راحتی نیست.
بعضی منتقدها گفتن که فیلم بیش از حد خودش رو جدی میگیره و ترکیب فانتزی، نوستالژی و طنز، گاهی به جای هم افزایی، باعث سردرگمی شده.
با این وجود، بعضی مخاطبا از فضای رویایی، طراحی صحنه و بازی دو شخصیت اصلی لذت بردن و به نظر میرسه که فیلم بیشتر یک تجربه ی شخصی و خاصه و موفقیت عمومی خاصی در انتظارش نیست.
فکر میکنم اگر بازیگراش مطرح نبودن همین امتیازارو هم نمیگرفت و تقریبا هیچکس نگاهش نمیکرد. درواقع این یه نمونه ی کلاسیک از چیزیه که منتقدا بهش میگن ستاره محوری و صرف حضور بازیگر معروف هست که باعث میشه فیلم کمی دیده بشه.
منتقد گاردین هم تلویحا اشاره کرده که تعلیق باور، برای قبول کردن فضای فیلم، فقط با کاریزمای بازیگرها ممکن شده.
به شخصه عمدتا از بازی کالین فالر خوشم نیومده و اصلا احساساتی که نقشش داره رو از بازیش نمیشه دید و انرژیش مثل چشم هاش تیره و عمیقه. درواقع فارل همیشه یه جور حضور سنگین و درون گرایانه داره و حتی وقتی نقش های پرتنش رو بازی میکنه، این درونگرایی برقرار هست.