فیلم فضانورد، ساخته ی جس وارلی، یه کار علمی تخیلی هست که در درجه ی اول، ریتم کندش ممکنه جلب توجه کنه و سعی کرده یک اتمسفر روانشناختی رو خلق کنه.

داستان درمورد کاپیتان سم واکر هست که بعد از سقوط در اقیانوس، به دست ناسا نجات داده میشه و به یه ویلای لوکس منتقل میشه تا در قرنطینه بمونه. محل قرنطینه هم بیشتر شبیه یه خونه ی رویایی هست و شباهت خاصی به یک مرکز درمانی نداره و این امتیاز، به خاطر اینه که پدر شخصیت اصلی، رئیس سی آی ای هست.
اما خیلی زود، این فضای رویایی تغییر میکنه و سم میتونه تخم مرغ رو در هوا معلق نگه داره و روی دستش، کبودی خاکستری ظاهر میشه و در ادامه، سردرد، توهم و اختلالات روانی رو تجربه میکنه. صداهایی در شب شنیده میشن و ردهایی روی زمین باقی میذارن.
فیلم در ابتدا با فضاسازی خوب و بازی های قوی پیش میره اما منتقدا عقیده دارن که در نیمه ی دوم، دچار افت ریتم میشه و در پایان، با حجم زیادی از اطلاعات و پیچش های سریع، مخاطب رو کمی سردرگم رها میکنه.
این فیلم در جشنواره ی SXSW 2025 به نمایش دراومد و از 22 سپتامبر روی پلتفرم های دیجیتال منتشر شده. این فیلم محصول آمریکا و بازیگرای اصلی هم همگی آمریکایی هستن. فیلم لزوما عناصر ترسناک کلاسیک رو نداره و سطح ترسناک بودنش رو میشه کم ارزیابی کرد و این اتمسفر رو با تکیه بر فضای کند، رازآلود و پر از توهمات ذهنی ایجاد میکنه.
منتقد گاردین، کاترین بری، فیلم رو تحسین کرده و فضاسازی اولیه و بازی های قوی، نظرش رو جلب کرده و عقیده داره که فیلم پتانسیل بالایی داشته ولی مثل شخصیت اصلیش، فرود خوبی رو تجربه نکرده.

هشدار: ادامه ی این مطلب میتونه داستان فیلم رو لو بده.
در لحظه های پایانی، مشخص میشه که سم واکر نه تنها از فضا چیزی با خودش آورده بلکه دچار تغییرات درونی غیر قابل بازگشت شده و کبودی روی دستش و توانایی های عجیب مثل شناور کردن تخم مرغ و توهماتش، همه نشونه هایی از یک پیوند بیولوژیکی یا روانی با موجودی فرازمینی هستن. اما درست وقتی که مخاطب انتظار داره این رازها باز بشن، فیلم ناگهان با سرعت بالا همه چی رو جمع میکنه و وارد تیتراژ میشه، بدون اینکه به طور کامل توضیح بده چه اتفاقی افتاده یا چه سرنوشتی در انتظار سم و خانواده اش هست.
انگار که فروپاشی روانی، تراژدی اصلی این فیلم هست و سناریونویس سعی کرده بشر رو با تمام تکنولوژی یا توانایی اطرافیان فضانورد برای ایجاد رفاه، به مسخره بگیره. این سناریو رو میشه کمابیش آینده نگرانه و جالب در نظر گرفت و چنانچه با یک اتمسفرسازی خوب ارائه بشه، پتانسیل ایجاد همزادپنداری خوبی داره.