فیلم اتوبوس گمشده با بازی متیو مک کانهی، با تریلر بسیار جذابی خودنمایی کرده و نوید یک فیلم پرتنش و انسانی رو میده. کارگردان این فیلم یعنی پل گرینگرس، خالق ریتم نقش گیر سری جیسون بورن هست و این بار سراغ یه داستان واقعی رفته. قضیه مربوط به ماجرای راننده ی اتوبوسی هست که 22 بچه رو از دل یک آتشسوزی مرگبار نجات میده و داستانش به کمپ فایر 2018 کالیفرنیا شهرت پیدا کرده.

بازی مک کانهی شبیه یه جور قهرمان آرام با چشم های خسته و قلب درگیره و میشه گفت هر نقشی رو میتونه خیلی خوب بازی کنه.
به شخصه دوست دارم یه نظر درمورد این فیلم بدم ولی فکر میکنم زود باشه. شاید این تحسین های سینمایی از افراد مسئولیت پذیر جامعه، بتونه تاثیر زیادی در افزایش حس مسئولیت پذیری بذاره چون آدمای جامعه عادت میکنن که خودشون رو به عنوان یک فرد سینمایی ببینن و تصویر ایده آلی که دوست دارن رو از خودشون بسازن. هرچند گاهی این مدل فیلم ها، کارهای جالبی رو تحسین میکنن و یا به صورت جانبدارانه ساخته میشن.
درواقع نقش سینما در تربیت اجتماعی و ساختن آینه های آرمانی برای مردم رو نمیشه نادیده گرفت. وقتی مردم خودشون رو در نقش های سینمایی بازنمایی میکنن، مسئولیت پذیری تبدیل میشه به یک سنت درونی و این دقیقا جایی هست که سینما میتونه از سرگرمی عبور کنه و به آموزش نمادین برسه.
اما نباید فراموش کرد که این مسیر همیشه سالم نیست چون گاهی فیلم ها به جای تحسین مسئولیت واقعی، فقط ژست های قهرمانانه ی سطحی رو تبلیغ میکنن یا با جانبداری سیاسی و فرهنگی، تصویرهای تحریف شده ای میسازن.