نفرین سیندلا یه کار ترسناک به کارگردانی لوئیزا وارن هست و محصول انگلیس به حساب میاد. سیندلا که از ظلم نامادری و خواری ناتنیش خسته شده، مادر خوانده ی پری خودش رو از یه کتاب باستانی احضار میکنه تا انتقام بگیره.

این فیلم نسخه ی ترسناک و متفاوتی از داستان کلاسیک سیندرلا هست و ایندفعه جادو به جای کمک، به ابزاری برای انتقام گرفتن سیندرلا تبدیل میشه.
داستان اصلی سیندرلا، ریشه ی بریتانیایی نداره و یه قصه ی عامیانه ی جهانیه که نسخه های مختلفی در فرهنگ های مختلف داره.
قدیمی ترین نسخه ی شناخته شده ی این داستان مربوط به مصر باستان هست که در اونجا دختری یونانی به اسم رودوپیس با پادشاه مصر ازدواج میکنه.
یه نسخه ی چینی از این داستان هم در حدود سال 860 میلادی ثبت شده که اونجا شخصیت اصلی به کمک یه سری استخوان جادویی به موفقیت میرسه.
اولین نسخه ی ادبی اروپایی در سال 1634 در ایتالیا منتشر میشه و بعد ها شارل پرو در سال 1697 نسخه ی معروف فرانسوی رو مینویسه که در اینجا، عنصر کفش شیشه ای به داستان اضافه میشه.
برادران گریم هم در سال 1812 نسخه ی آلمانی این داستان رو منتشر میکنن و تفاوت های ملموسی با نسخه ی فرانسوی پیدا میکنه.
داستان امروزی سیندرلا، بیشتر به نسخه ی فرانسوی که به دست شارل پرو نوشته شده شباهت داره و عناصر معروفی مثل کفش شیشه ای، کالسکه ی جادویی و پری مهربون رو میشه درونش دید و دقیقا همون داستانیه که بعد ها در اقتباس معروف دیزنی، مورد استفاده قرار گرفت.
هشدار: ادامه ی مطلب میتونه بخش هایی از این فیلم رو لو بده.

در نفرین سیندرلا، هیچ پایان خوشی در کار نیست. سیندرلا موفق میشه تا به کمک جادو، انتقام خونینی بگیره اما این جادو، تبدیل به تراژدی های مهارنشدنی ای میشه که نه فقط نامادری و خواهراش بلکه خودشو هم درگیر میکنه.
فیلم با پایان تلخی رو به رو میشه و سعی داره بگه که قدرت های تاریک، قراره عواقب داشته باشن و به هیچکس رحم نمیکنن.
مادرخوانده ی پری سیندرلا توی این داستان، با انگیزه های مرموزی به تصویر کشیده میشه و لزوما شخصیت مهربونی نداره. توی یکی از صحنه ها، سیندرلا سعی میکنه تا از دست مادر خوانده ی پری خودش فرار کنه اما در نهایت، پری با لبخند سرد و تهدید کننده ای بهش نزدیک میشه و فیلم توی همین حالت، تموم میشه و عملا ما نمیفهمیم چی به سر سیندرلا میاد اما لزوما نمیمیره.

بعضی از فیلمای ترسناک، صرفا روی درست کردن حس ترس و تعلیق تمرکز میکنن و چندان دنبال منتقل کردن یه پیام یا نقد اجتماعی نیستن. این فیلم هم تا حد زیادی دنبال شوک درست کردنه و پیامی که درونش هست رو میشه توی خیلی از کارای ترسناک دیگه هم دید.
این فیلم فروش چندان خوبی نداشته و امتیاز مخاطبا هم عموما پایینه. خیلی از منتقدا عقیده دارن که فیلم، بیش از حد خونین و بی هدفه و خشونتش بیشتر جنبه ی شوک آور داره تا اینکه منجر به یه روایت منسجم بشه.
بعضیا هم عقیده داره که داستان فیلم، چندان قوی نیست و بیشتر شبیه یه نسخه ی ضعیف از فیلمای ترسناک کلاسیکه.
توی این فیلم، خبری از پرنس چارمینگ و کفش شیشه ای نیست و تمرکزش بیشتر روی حس انتقام و وحشت هست.

جمع بندی
این اولین بار نیست که یه داستان ترسناک بریتانیایی سعی میکنه تصویری شبیه اونچه که توی کتابای مقدس هست رو از جادوی سیاه نشون بده بدون اینکه درک روشنی نسبت به تفاوت خیر و شر ارائه بده. درواقع توی این سناریوها میشه نوعی سادومازوخیسم نابهنجار رو مشاهده کرد که نه تنها تاثیرشون خنثی نیست بلکه میتونه نوعی تاثیر روانی منفی ایجاد کنه.
معمولا اینطور فیلم ها در خدمت باورهای سنتی کلیسایی هستن و نمیشه انتظار داشت که در سینمای جریان اصلی، به محبوبیت چندانی برسن.