فیلم همنشین، یه کار علمی تخیلی و دلهره آور با حضور بازیگر مورد علاقه ام یعنی جک کواید هست و سراغ موضوع محبوب رباتی که قراره همه کاری برای آدما انجام بده رفته. این فیلم تا الان از مجموع 105 هزار مشارکت کننده در سایت IMDb که رقم بیش از حد خوبیه تونسته امتیاز 6.9 رو به دست بیاره و مخاطب عمومی هم نسبت بهش واکنش به مراتب بهتری نشون داده و تا امروز تونسته 84 درصد پسند مخاطبای گوگل رو جلب کرده.

در زمان تحریر این مطلب، کلا 4 ماه از انتشار این فیلم میگذره و چنین رقم مشارکتی در سایت IMDb معمولا اتفاقی نیست که برای هر فیلمی رخ بده و با توجه به کیفیت فیلم همنشین میشه حدس زد که براش تبلیغ خیلی خوبی انجام شده چون به خودی خود، کار نسبتا معمولی ای به حساب میاد و حتی نسبت به فیلم نووکین در سطح خیلی پایین تری قرار داره. کارگردان این فیلم درو هنکاک هست که در عین حال، نویسنده ی همنشین هم به حساب میاد اما قبل از این، بیشتر به عنوان فیلمنامه نویس فعالیت داشته. این فیلم با همکاری زک کرگر ساخته شده که یک کمدین، نویسنده و کارگردان و تهیه کننده ی آمریکایی هست و بیشتر به خاطر فیلم Barbarian 2022 و گروه کمدیش شناخته میشه.

هشدار: ادامه ی این مطلب میتونه داستان فیلم رو لو بده.

رباتی به اسم ایریس با دوست پسرش جاش، به کلبه ی دورافتاده ای سفر میکنه اما بعد از یه حادثه ی خشونت آمیز متوجه میشه که یه رباته و احساسات و هوشش رو میشه به کمک یه اپلیکیشن کنترل کرد.
در ادامه مشخص میشه که جاش، این روبات رو هک کرده تا بتونه از قابلیت هاش برای اهداف شخصی خودش استفاده کنه. ایریس سعی میکنه فرار کنه و بیشتر از اکشن و دلهره، داستان منحصر میشه به صحنه های دراماتیک و تراژدی هایی که به شکل نه چندان حرفه ای و باورپذیری به تصویر کشیده شدن و جنبه ی کمدیش، به ویژگی های جدیش کاملا میچربه.
این فیلم با وجود تبلیغات گسترده و استقبال اولیه، با انتقادات منفی هم رو به رو شده. بعضی از منتقدا عقیده دارن که فیلم از کلیشه های رایج در ژانر علمی-تخیلی و هوش مصنوعی استفاده میکنه و چیز جدیدی به این موضوع اضافه نکرده.

با وجود اینکه فیلم به مسائلی مثل کنترل ذهن و استقلال هوش مصنوعی پرداخته اما نقدها نشون میده که این مفاهیم به طور عمیق، مورد بررسی قرار نگرفتن و صرفا یه روایت سطحی ارائه شده.
بعضی از منتقدا عقیده دارن که فیلم بین علمی-تخیلی، ترسناک و کمدی، نوعی سرگردانی رو تجربه میکنه و نتونسته تعادل خوبی بین این عناصر ایجاد کنه.
شخصیت های فیلم، بخصوص ایریس و جاش، به اندازه ی کافی عمیق و باورپذیر نیستن و این باعث شده که بعضی از صحنه های احساسی، تاثیرگذاری لازم رو نداشته باشن.
بعضی از بیننده ها و منتقدا، پایان فیلم رو ناگهانی و غیر منسجم میدونن و احساس کردن که داستان میتونست بهتر جمع بشه.
فیلمای علمی تخیلی، بابت شبیه سازی ذهنی ای که درمورد یک آینده ی احتمالی انجام میدن، میتونن دارای نوعی مزیت ارزشمند باشن. این شبیه سازی صرفا درمورد ظاهر زندگی و تکنولوژی صورت نمیگیره بلکه میتونه آدما رو درمورد چالش های روانی و اخلاقیاتی که لازمه دیر یا زود درموردش تصمیم گیری کنن به چالش بکشه.

مشکل سناریوی فیلم همنشین اینه که اجازه نمیده مخاطب، چندان درگیر یک شبیه سازی مناسب بشه و در عین کم کاری برای به تصویر کشیدن احساسات واقعی شخصیت ها، مدام حواس بیننده رو با کمدی یا شوخی های بی موقع پرت میکنه.
یکی از ارزش های اصلی فیلم های علمی تخیلی اینه که نه فقط تکنولوژی بلکه مشکلات انسانی، اجتماعی و روانی آینده رو شبیه سازی میکنه. کارهای موفق این ژانر، معمولا مخاطب رو درگیر تصمیم های دشوار اخلاقی، بحران های وجودی و خطرات ناشناخته ی پیشرفت های علمی میکنن. مشکل همنشین از این نظر میتونه مورد نقد قرار بگیره که فضای داستان، اجازه ی تفکر عمیق رو به مخاطب نمیده. وقتی فیلمی میخواد درباره ی کنترل هوش مصنوعی، هویت و خودآگاهی رباتیک حرف بزنه، اما کمدی نامناسب، مسیر رو منحرف میکنه، عملا تاثیرگذاری خودش رو تا حد زیادی از دست میده.

جمع بندی
فیلم های علمی تخیلی وقتی موفقن که فقط " نمایش آینده" نباشن، بلکه شبیه سازی تصمیم های سخت رو هم شامل بشن. همنشین می تونست خیلی قدرتمندتر باشه اگر این جنبه ی فکری رو بهتر پرورش میداد.