فیلم Concrete Utopia به عنوان یه فیلم ساخته‌ی کره‌ی جنوبی، تونسته اقبال خوبی رو از طرف مخاطبینش به دست بیاره. در حال حاضر، 89 درصد در گوگل و امتیاز 6.7 از 10 رو در سایت IMDb به دست آورده. آرمان شهر بتنی، اونقدری جذابیت داشته که مخاطب رو به سمت خودش جلب کنه اما میشه گفت که به لحاظ محتوا و داستان و بازی، یه کار معمولیه.

منتقدا دنبال ایده‌های جدید و تحسین برانگیز هستن اما فیلمای آخرالزمانی با اتمسفر آرمان شهر بتنی، به کرار ساخته شدن.

بهترین مزیت این فیلما رو در به چالش کشیدن ذهن آدما برای دیدن آینده‌های احتمالی میدونم. یعنی به ما اجازه میدن تا توی ذهنمون شبیه سازی کنیم و بفهمیم که اتمسفر فعلی جوامع‌مون چجوریه. وقتی که دوره‌های بحران از راه میرسن، اگر نتونیم همدلی لازم رو دریافت کنیم، محکومیم به زجر کشیدن.

توی روزایی که خبری از بحران نیست، دیدن چهره‌های شاد یا رونق اتفاقات خوب، کار سختی نیست. ولی لحظات دشوار کوچک و بزرگی داریم که ثابت میکنه همدلی ما در چه سطحیه و روزی که بحران از راه برسه، قراره چه اتفاقی برامون بیوفته. تصویری که توی آرمان شهر بتنی از سطح همدلی آدما به تصویر کشیده شده، دور از انتظار نیست. بحران‌ها میان و شکل تمدن رو در هم میکوبن و بسته به میزان قدرتشون ممکنه افرادی رو به کام مرگ بکشونن.

افرادی که میمیرن، دغدغه‌ی خاصی در جامعه‌ی ما ندارن و نیازی نیست که در قبال چیزی مسئولیت‌پذیری نشون بدن؛ نتیجه‌ی تراژدی، روی سر افرادی که زنده میمونن سنگینی میکنه. تصمیمات سخت، به عهده‌ی بازمانده‌هاست؛ چون اونان که هنوز با نیازای خودشون دست و پنجه نرم میکنن و دنبال راهی برای بقای خودشون میگردن.
فیلمای آخرالزمانی، معمولا تصویر اغراق شده‌ای از بحرانایی هستن که خیلی از ماها تا حالا به چشم ندیدیم و ممکنه هیچ وقت هم به چشم نبینیم. بحرانایی که جوامع‌مون باهاشون دست و پنجه نرم میکنن، معمولا نواحی کمی رو درگیر میکنن و بعد هم رفته رفته فراموش میشن. اگر هم بحران جهانی باشه، یه عده رو درگیر میکنه و بعدش آدما باهاش کنار میان، بهش عادت میکنن یا فراموشش میکنن.

طی سالهای اخیر، ما چیزی مثل کرونا رو داشتیم که تاثیرش روی اقتصاد، هنوز هم سنگینی میکنه. آدما توی این دوران دیدن که چقدر به لحاظ همکاری و همدلی، ضعف وجود داره و فداکاری یه عده‌ی خاص کافی نیست. توی تلویزیون، ما بیشتر آدمای فداکار رو می‌دیدیم که شبانه روز تلاش میکردن؛ اما حقیقت این بود که تبعیضای زیادی هم توی این دوران اتفاق افتاد. حتی توی کشورایی که خودشون رو در سطح بالایی میدونن، رفتارهای نژاد پرستانه گزارش شد. فرهنگای مختلف، رفتارای بد مردم خودشون رو لزوما پوشش نمیدن اما با یه نگاه به اطراف خودتون هم احتمالا عدم همدلی طیف زیادی از آدما رو می‌تونستید ببینید.

سوالاتی که امثال فیلم آرمان‌شهر بتنی توی ذهن مخاطب خودشون ایجاد میکنن، به رغم تکراری بودن، خیلی مهم هستن. منتقدا عاشق پیچشای داستانی خاص و زیرکانه هستن و حتی اگه ظاهر فیلم، خیلی خوب یا حداقل نرمال باشه اما محتوای داستانی، پیچش غافلگیرکننده‌ای نداشته باشه، ممکنه که اونا رو مجاب به ارائه‌ی یه امتیاز خوب نکنه.

جمع‌بندی
آرمانشهر بتنی، پله پله، نتیجه‌ی نحوه‌ی مدارای آدما با جامعه رو به تصویر میکشه. سوالاتی مثل اینکه: آیا جامعه ارزش مدارا داره؟ آیا بهتره آدم همدلی باقی بمونم یا مثل خیلی از آدما خودخواهانه برخورد کنم تا بتونم منافعمو تامین کنم؛ جزو مسائلی هستن که دیر یا زود، سراغ همه‌ی ما میان و جوابی که برای این سوالا دست و پا میکنیم، روی تصمیمات بعدی و سرنوشتمون هم می‌تونه تاثیر زیادی بذاره.

گروه‌زدگی یا ایدئولوژی‌های فاشیستی رو میشه فرم‌های نابهنجاری از همدلی در نظر گرفت که تامین‌کننده‌ی منافع نوع بشر نیستن بلکه منافع یک جمع خاص رو با ضرر رسوندن به بقیه‌ی گونه‌های بشر، تامین میکنن. این اتفاقیه که در آرمان شهر بتنی شاهدش هستیم.