این فیلم که با معادل نه چندان جامع و مانع عشق کشنده به فارسی ترجمه شده، یه کار پاپکورنی یکبارمصرف محصول آمریکاست که جزو فیلمای فلاپ شده است و بعد از گذشت چندین ماه از انتشارش، صرفا 52 مشارکت کننده توی سایت IMDb داشته که درمجموع بهش امتیاز 3.9 دادن.

این کمترین میزان مشارکتی هست که تاحالا برای یه کار آمریکایی دیدم و حتی فیلمای مستقل از سینمای کشورای دورافتاده هم معمولا بیشتر از این حرفا مشارکت دریافت میکنن. گاها یه مرز باریک بین یه پاپکورنی پربیننده و یه کار فلاپ شده وجود داره و اونم میزان تبلیغی هست که براشون صورت میگیره وگرنه درعمل، تفاوت چندانی باهمدیگه ندارن.
نویسنده و کارگردان این فیلم، تازه کار هم نیست و تقریبا رزومه‌ی بلند والایی داره که عمدتا اکشن هستن.

هشدار: ادامه ی این مطلب میتونه داستان فیلم رو لو بده.

عشق کشنده داستان یه قاتل سابق رو روایت میکنه که حالا زندگی آرومی با خانواده اش داره. همه چیز زمانی به هم میریزه که نامزد سابقش یهو ظاهر میشه و همراه باهاش، گروهی از قاتلا هم با هدف کشتنش پیدا میشن.
شخصیت اصلی، درگیر گذشته ی خطرناکش هست درحالیکه سعی داره زندگی جدیدش رو حفظ کنه. نامزد سابق، هدف یک گروه از قاتلاست که باعث میشه مرد خونواده، دوباره وارد دنیای خشونت بشه. این فیلم ترکیبی از اکشن، تعقیب و گریز و درگیری های نه چندان احساسیه.
فیلم سعی کرده زندگی خونوادگی مزدوری که توبه کرده و سر به راه شده رو بهانه ای برای ایجاد کنتراست با دنیای خلافکارا کنه و صرف هیجان انگیز بودن زندگی یه مزدور رو بهانه ای برای گسترش داستان کرده درحالیکه انگیزه های ساده و اهداف نه چندان ریشه دار، لزوما قرار نیست شخصیت های کاریزماتیکی رو خلق کنه.

وقتی یه فرد تصمیمی میگیره تا خودشو درگیر یه سبک زندگی پر از ریسک و استرس و سختی کنه، مخاطب انتظار داره که انگیزه ها و بهونه های بیشتری بشنوه.
در واقع هدف داستان، سطحی و بدون بنیان قوی به نظر میرسه. مخاطب نمیفهمه که چرا این شخصیت، وارد دنیای خلاف شده یا چرا حالا میخواد ازش خارج بشه. شخصیت پردازی ضعیف باعث میشه شخصیت اصلی، جذابیت کافی نداشته باشه و بدون انگیزه های پررنگ، اون فقط یه قهرمان کلیشه ای اکشن باقی میمونه.
مشکل همینه که شخصیت های کلیدی، جهان بینی چندان بالغانه ای ندارن و خطرناکترین کارایی که ازشون برمیاد هم براشون تجربه ای بیش از نوعی کاسبی و روش تداوم بقا نبوده. مخاطب امروز سینما، کارای اکشن کم ندیده و صرف ساخت صحنه های اکشن، دلیل نمیشه که شخصیت های کلیدی داستان، براش جذاب واقع بشن و توی ذهنش باقی بمونن. حتی یه مبارز خونسرد و خشن هم لازمه داستان جالبی برای گفتن داشته باشه.
این مدل فیلم سازا رو یه جور افراد کلاسیک پسند و نوستالژی باز میدونم که لزوما هدفشون این نیست که رکورد جذب مخاطب رو در رزومه ی خودشون تغییر بدن و بیشتر از مخاطب، دنبال زنده کردن حس درون فیلم های قدیمی مورد علاقه ی خودشون در یک ژانر خاص هستن.

جمع بندی
از نظر مثبت، این نوع فیلما برای مخاطبایی که به حال و هوای قدیمی علاقه دارن، میتونه خوش آیند واقع بشه اما اگر تنها انگیزه ی فیلم ساز، بازآفرینی یک تجربه ی شخصی باشه بدون اینکه به نیازهای مخاطب امروزی توجه کنه، نتیجه میتونه فاقد نوآوری و جذابیت خاصی بشه.
این فیلم ها همیشه مصرف کننده دارن و شما نمی تونید از تمام مخاطبای سینما انتظار داشته باشید که به سرعت سطح توقعات خودشون رو بالا ببرن یا نگاه انتقادی تندی به سطح خلاقیت فیلمای جدید داشته باشن. فقط بحث تبلیغات و بازاریابیه که تعیین میکنه یه کار بسیار تکراری بتونه به اندازه ی کافی دیده بشه یا نه.