بررسی بازخوردهای اولیه نسبت به فیلم Havoc

فیلم Havoc در ژانر اکشن و جنایی هست که داستان یک پلیس با بازی تام هاردی محبوب قلب ها رو روایت میکنه. تام هاردی سعی داره از گذشته ی تاریکش فرار کنه و پشیمونی خودش رو در قالب یه مامور فداکار و مسئولیت پذیر نشون بده. پسر یه سیاست مدار فاسد دزدیده شده و داستان حول نجات یه بچه میگرده.

این فیلم بابت صحنه های اکشن شدید و خشونت زیادش معروف شده و هرچند داستان و شخصیت پردازی کلیشه ای داشته اما نظر مثبت علاقه مندای ژانر اکشن و افرادی که دنبال یه کار سرگرم کننده ی جدید بودن رو به خودش جلب کرده.
بازخوردهای اولیه روی این موضوع تاکید کردن که شخصیت های این فیلم، به اندازه ی کافی توسعه پیدا نکردن و خیلیاشون کاملا آشنا و تکراری به نظر میرسن. طرح داستان مثل پلیس فاسد یا سیاستمدار بی اخلاق و شخصیت پردازی جنایت کارا، وضعیتی داره که داستان رو بیش از پیش، قابل پیش بینی کرده و عملا پیچیدگی خاصی نداره.

خشونت این فیلم خیلی زیاده و به طبع بعضی از منتقدا خوش نیومده و نسبت به پیام فیلم و تاثیری که سعی داره ایجاد کنه، خیلی بیشتره.
فیلم نامه هم خودنمایی خاصی نداره و با دیالوگ های کاملا معمولی طرفیم.
تقریبا هروقت تام هاردی رو روی پوستر میبینی، میتونی مطمئن باشی که قراره تبدیل به ارتش تک نفره بشه. این بازیگر یه توانایی خاص توی به تصویر کشیدن شخصیت های تنها و مقاوم داره و استاد درست کردن چهره ی خشن و در عین حال کاریزماتیکه.

هرچند که ارتش تک نفره عملا تبدیل به یک ژانر محبوب شده ولی دلیل نمیشه که زیر سوال نره و نقدش نکنیم.
ارتش تک نفره، به نوعی یک زیر ژانر در سینمای اکشن محسوب میشه و این سبک داستانی معمولا حول محور یک شخصیت قهرمان میچرخه که به تنهایی در برابر یه عالمه دشمن یا چالش های بزرگ قرار میگیره. این شخصیت ها معمولا یا مهارت رزمی زیادی دارن یا با استفاده از توانایی خودشون وارد ماموریت های دشوار میشن.

در دنیای واقعی، نمونه های محدودی از اتفاقاتی که یک فرد رو مثل ارتش تک نفره جلوه دادن وجود داره مثلا گزارشی هست درمورد فردی به اسم آلوین یورک که در جنگ جهانی اول تونست به تنهایی چندین سنگر مسلسل آرمانی رو نابود کنه و در ادامه باعث تسلیم شدن بیش از 130 سرباز آلمانی شد. گزارش دیگه ای وجود داره درمورد فردی به اسم آرتور ورموت که در جنگ جهانی دوم، چند سناریو درمورد حمله های جسورانه علیه نیروهای ژاپنی ثبت کرده و خدا میدونه که چقدر از این حرفا درست باشه و صرفا تحت تاثیر افکار وطن پرستانه شکل نگرفته باشن.

نمونه های واقعی از ارتش تک نفره، الهام بخش هستن اما این آدما توی موقعیت های بخصوص احتمالا تونستن کارای قهرمانانه ای انجام بدن اما موفقیتشون میتونه به شرایط محیطی، هوش تاکتیکی و البته شانس بستگی داشته باشه. شخصیت های سینمایی این ژانر، معمولا با توانایی های به شدت اغراق آمیزی به تصویر کشیده میشن که اونا رو گاها فراانسانی جلوه میده. این شخصیتای سینمایی ممکنه پشت سر هم بجنگن و هیچ محدودیت فیزیکی یا روانی ای نشون ندن و گاهی حتی از قوانین فیزیکی هم عبور کنن.
همچین سناریوهایی، ارتش تک نفره رو تبدیل به یک نماد ایده آل میکنه که واقعیت رو پشت سر گذاشته و صرفا دنبال هیجان زده کردن مخاطبه.
این ژانر معمولا بابت عدم واقع گرایی و کلیشه ای بودن و طراحی شخصیت های سطحی، مورد انتقاد قرار میگیره اما فکر میکنم نقطه عطف این انتقادات، زمانی هست که پیام داستان زیر سوال میره. بعضی از منتقدا که شدیدا باهاشون موافقم عقیده دارن که این ژانر میتونه پیام های نادرستی درباره ی خشونت و قدرت فردی منتقل کنه بخصوص وقتی که شخصیت قهرمان، تنهایی و بدون کمک بقیه، به موفقیت میرسه.
ازونجایی که این مطلب به خبر بازخوردهای فیلم Havoc اختصاص داره، بیشتر از این درمورد مشکلات ژانر ارتش تک نفره پرحرفی نمیشه و توی مطلب دیگه ای به طور کاملتر سراغش میریم.