دیروز داشتم فکر میکردم که شاید زیادی دارم درمورد هالیوود کنجکاوی به خرج میدم و اینکه توی اون سر دنیا چه خبره، به شرقی غمگینی مثل من ربط نداره اما یهو یه تیتر جدید رو توی روزنامه ی گاردین دیدم و طبع خاله زنک بازیم بدجوری گل کرد.
چیزی که دونستنش شاید به دردتون بخوره و مکمل محتوای این نوشته بشه، عنوان چند تا مطلب هست که اخیرا از این سایت منتشر شده:
آیا هالیوود در حال ضعیف شدنه؟
طرح تشویقی دولت بریتانیا در صنعت فیلمسازی

گاردین یه روزنامه‌ی بریتانیایی هست و به خودی خود میشه انتظار داشت که نقدهای جانبدارانه‌ای درمورد مسائل آمریکا بنویسه.
نکته ی دیگه ای که لازمه گفته بشه اینه که این مطلب در تاریخ 27 آوریل یعنی 7 اردیبهشت در حال نوشته شدنه.
خلاصه‌ی مقاله ای که توجهمو جلب کرد این بود که تولیدات صنعت فیلم و تلویزیون هالیوود، کاهش چشمگیری داشته و بودجه ای که فیلم سازا از پلتفرم های استریمینگ میگرفتن کم شده.
مشکلات اقتصادی بیداد میکنه و به خاطر افزایش هزینه های زندگی در لس آنجلس و کم شدن فرصت های شغلی، خیلی از افرادی که برای صنعت سرگرمی کار میکردن و در عین حال، جزو طبقه ی متوسط جامعه هستن، برای حفظ معیشت خودشون با مشکلات زیادی رو به رو بشن.
دینامیک هالیوود هم در حال تغییره یعنی شرایط فعلی هالیوود، یه چیزی شبیه وضعیت دیترویت شده و ستون فقرات طبقه ی متوسط، در حال ضعیف شدنه.
آینده هم نامعلومه و بعضی از افرادی که توی صنعت هالیوود کار میکنن، نمی تونن خوشبینی خودشون نسبت به آینده رو حفظ کنن.
به شخصه نه هالیوود رو از نزدیک دیدم و نه میتونم با نویسنده ی این مقاله ارتباط بگیرم و بپرسم: این حرفا رو صادقانه گفتی؟
صرفا به همین مقالات و مطالبی که توی سایتای خبری دنیا منتشر میشه دسترسی دارم و سعی کردم چیزایی که به درد میخوره رو در ادامه، کنار هم بچینم.
شاید بشه گفت که هالیوود و صنعت سرگرمی لس آنجلس، از برخی جهات اشتباه شده و مشکل خاصی هم با مهاجرت اشباع کننده ها نداره یا در واقع، افرادی که خلاقیت خاصی ندارن و صرفا سعی داشتن از این صنعت استفاده ی مالی کنن، دیگه نمی تونن بهش وابسته بمونن.
هالیوود خیلی قدرتمندتر از این حرفا به نظر میرسه که آتش سوزی یا مشکلات اقتصادی، بخواد روش تاثیر بذاره. مردم دنیا، عاشق فرهنگ آمریکایی هستن و سینمای این کشور، هیچ جایگزین خارجی ای نداره. منظورم از این حرف، این نیست که امریکا بهترین الگوی فرهنگو داره یا فیلم سازایی رو داره که برای رضای خدا و با هدف رشد و تکامل آدما فیلم میسازن بلکه منظورم اینه که با نبوغ، نمیشه شوخی کرد.
هالیوود نه تنها قدرت اقتصادی و صنعتی زیادی داره بلکه یک قدرت فرهنگی جهانی هم هست. جذابیت سینمای آمریکا، ترکیبی از بهترین ایده هاست که در طول زمان رشد کردن و به شکل امروزی خودشون رسیدن.

نویسنده‌ی مطلب گاردین، به نوعی افول غیر قابل بازگشت اشاره کرده و شرایط رو خیلی بد جلوه داده در حالیکه هالیوود به عنوان مرکز جهانی سرگرمی و رسانه، به خاطر ساختار قوی و چند وجهی خودش، خیلی بعیده که به سمت یک افول غیر قابل بازگشت حرکت کنه.
توی گزارش طرح تشویقی دولت بریتانیا که اتفاقا خبرش رو همین گاردین منتشر کرده، درمورد طرح تشویقی بریتانیا برای جذب فیلمسازا گفته شد و اتفاقا از وقتی این طرح اجرا شده، کارای مشترک زیادی بین آمریکا و بریتانیا شاهد بودیم ولی این موضوعو لازمه در نظر بگیرید که آمریکا تا حد زیادی بابت فرهنگش هست که جذابه و هالیوود هم با همین اتمسفر آمریکاییش جذاب جلوه میکنه و بریتانیا شاید بتونه به فیلم سازا کمک مالی کنه اما نمی تونن فرهنگ خودشو جایگزین کنه یا بقیه رو مجبور کنه که فرهنگ آمریکایی رو دوست نداشته باشن.
نویسنده ی این مطلب بدبینانه ی گاردین هم David Smith روزنامه نگار و رئیس دفتر واشنگتن روزنامه ی گاردین هست. در حال حاضر، مشغول پوشش اخبار سیاسی و اجتماعی ایالات متحده است و مقالاتش، عموما بخش فیلم و تلویزیونو هم شامل نمیشه و توی بخش سیاسی این روزنامه منتشر میشن.
نکته ی مهم دیگه اینه که ملیت این روزنامه نگار، بریتانیایی هست و کاملا پتانسیل اینو داره که بخواد همچین تحلیلایی رو از مشکلات هالیوود ارائه بده.
این نویسنده سعی کرده خودشو به عنوان یک روزنامه نگار مستقل به دنیا معرفی کنه مقالاتی که منتشر کرده، هم دولت های جمهوری خواه و هم دموکرات رو زیر سوال برده. هرچند به شخصه فکر میکنم رویکردهای انتقادیش بیشتر دامنگیر جمهوری خواها شده و انتقادات جدی ای نسبت به دموکراتا نداشته.
این موضوع درمورد خوده گاردین هم صدق میکنه. گاردین سعی کرده خودشو به عنوان یک رسانه ی مستقل که به طور رسمی به هیچ حزبی وابستگی نداره معرفی کنه اما اونقدر به نفع چپگراها نوشته که به عنوان رسانه ای با گرایش های چپگرا شناخته شده و چنانچه صرفا مطالب بخش فیلمش رو ببینید، متوجه میشید که فیلمایی که درمورد ایدئولوژی های تحت حمایت دموکراتا هستن، مورد تحسین قرار گرفتن مگر اینکه فیلم مذکور، بیش از حد ناشیانه و مارکتی ساخته شده باشه وگرنه زیاد پیش نمیاد که انتقادات مستقیمی به آرمان های لیبرالی انجام بدن.

جمع بندی
به شخصه یه پیشگو نیستم و علاقه ای هم ندارم دست به پیشگویی بزنم و بعدش هم که درست از آب در نیومد، مورد تمسخر قرار بگیرم. صرفا چیزی که برام جالبه و دوست دارم آینده شو ببینم اینه که واقعا کسی میتونه با هالیوود رقابت کنه و پیروز بشه؟ آیا واقعا فرهنگ یا ملتی میتونه تولیدات سینماییش رو جذاب تر از هالیوود جلوه بده؟ روش های رقابتی بریتانیا قراره تغییر خاصی ایجاد کنه؟
امیدوارم مطالب این سایت، باعث ایجاد سوتفاهم نشه و مشخص باشه که انتقادات مطرح شده در مطالب مختلف، هم متوجه محافظ کارا و هم چپگراهاست. کافیه توی فرهنگی رشد کرده باشید که از شرق و غرب عالم خیری ندیده باشه تا به راحتی بتونید بدون تعلق به ایدئولوژی و آرمان خاصی، بر لب جوی آب بشینید و گذر عمرتون رو ببینید.