این مطلب، برداشت آزادی هست از کتاب Method Acting and Its Discontents که پیش از این هم مطلبی برای معرفیش منتشر شده اما نیازی نیست که این مقاله ها رو به صورت دنباله ای مطالعه کنید و هرکدوم، ماهیت مستقلی دارن.

از جمله اصطلاحاتی که در این کتاب مورد استفاده قرار میگیره اما لزوما توضیح روشنی درموردش داده نمیشه، کلمه ی پست درام هست.
پست درام اشاره به تئاتری داره که به نمایشنامه، به عنوان محور اصلی، وفادار نیست و بدن، فضا، صدا و تجربه ی زیسته رو به جای روایت خطی، مدنظر قرار میده.
اصطلاح پست درام به دست نظریه پرداز آلمانی، هانس-تیس لمان، در کتابی که در سال 1999 منتشر شد مورد استفاده قرار گرفت و توضیح داد که این نوع تئاتر، از روایت خطی و شخصیت محور فاصله میگیره و به جای داستان، روی تجربه ی حسی، بدن، صدا و فضا، تمرکز میکنه.
گاهی متن حذف میشه و یا به صورت پراکنده و غیر منسجم، مورد استفاده قرار میگیره. بازیگر، دیگه لزوما "نقش" بازی نمیکنه بلکه حضور فیزیکی و احساسی خودش رو ارائه میده.
ضد روایت بودن، از جمله ویژگی های این سبکه و خودش رو در نداشتن داستان مشخص یا خطی نشون میده و گاها اصلا کوچکترین داستانی نوشته نشده تا مورد استفاده قرار بگیره.
در این سبک، بدن بازیگر به عنوان رسانه ی اصلی معنا عمل میکنه و زبان ممکنه حذف بشه یا به صورت غیر منطقی و تکه تکه به کار بره.
توی این سبک، شاهد مشارکت بیشتر مخاطب هستیم و گاها ممکنه مخاطب وارد صحنه بشه یا مرز بین اجرا و تماشا شکسته بشه.
پست درام، واکنشی هست نسبت به بحران های مدرن مثل بحران معنا، بحران روایت و بحران هویت و اصطلاحا توی دنیایی که روایت بزرگ، دچار فروپاشی شدن، پست درام سعی میکنه تجربه ی بی واسطه ی زیستن رو به صحنه بیاره.
کلمه ی درام یکی از رایج ترین و در عین حال، مبهم ترین کلماتی هست که در سینما، مورد استفاده قرار میگیره. درام به عنوان یک کلمه، ریشه ی یونانی داره و به معنی عمل کردن یا انجام دادن هست و در هنر، به آثاری گفته میشه که بر پایه ی کنش، تضاد و احساسات انسانی ساخته شدن.

توی داستان هایی با ژانر درام میشه داستان زندگی واقعی یا تخیلی رو دید یا بعضا تمرکز قابل توجهی روی احساسات، روابط و بحران های انسانی دیده میشه.
معمولا در این داستان ها، شخصیت ها درگیر تضادهای درونی یا بیرونی هستن و با چالش های اخلاقی، فقدان، عشق یا هویت، دست و پنجه نرم میکنن. هدف این ژانر، برانگیختن حس همدلی، تامل و تجربه ی احساسی عمیق در مخاطب هست و صرفا سرگرم کردن مخاطب رو دنبال نمیکنه.
با این حساب، اگر نگاهی به سینمای امروز بندازید متوجه میشید که درام، به رغم اینکه در توصیف فیلم های زیادی به کار میره اما لزوما محبوب ترین ژانر نیست و فیلم ها معمولا با تاکید زیادی روی سرگرم کردن مخاطب و سناریوهایی که با منطق انسانی در تضاد هستن ساخته میشن.

در ادامه ی کتاب، نویسنده سعی میکنه نشون بده که بازیگری متد، برخلاف تصور رایج، فقط شامل تمرین های حرفه ای نمیشه و روشی برای خواندن، تفسیر و بازنویسی متن با بدن بازیگره.
استراسبرگ و کازان، در آموزش های خودشون، بازیگر رو به عنوان خواننده ی روانشناختی متن میبینن و بازیگر باید زیر متن ها، انگیزه ها و تنش های پنهان شخصیت رو کشف کنه و با بدنش اجرا کنه.
درام متن، ترکیبی از متن ادبی و احترام به نمایشنامه نویس هست و از استانیسلاوسکی تا آمریکا، درام مدرن به سمت ادبی شدن رفت. تئاتر از اجراگرمحوری به نویسنده محوری تغییر کرد و از دیدن ادوین فارست به دیدن تنسی ویلیام تغییر جهت داد.
از این بابت، نوعی تناقض رو میشه در متد آمریکایی دید که هم بعضا وفاداری زیادی به متن داره و هم گاها سعی میکنه از متن، فرار کنه تا واقعی تر به نظر بیاد. بازیگر متد، هم متن رو میخونه و هم ازش فرار میکنه. مکث ها، زمزمه ها و سکوت های بازیگر متد، تصویری از اینه که متن، کافی نیست.
متن تبدیل میشه به نماد اسکریپت بودگی، یعنی قواعد اجتماعی، هنجارهای سرکوبگر و دستورهای اقتدارطلب، زیر سوال میرن.
بازیگری متد در دل خودش، یک مبارزه ی فرهنگی با نظم نوشتاری و سلطه ی متن داره و این مبارزه، نه فقط در صحنه بلکه در بدن، صدا و سکوت بازیگر، جاری هست.
برخی متد اکتینگ رو تداوم رمان گرایی در تئاتر میدونن و از قول دیوید کونیک توضیح داده میشه که بازیگری متد، ادامه ی همون درونی سازی ای هست که در رمان های قرن بیستم شکل گرفت.
بازیگری متد، مثل رمان نویسی عمل میکنه و کمک میکنه تا زیر متن روانی کشف بشه، نوشتن با بدن اتفاق بیوفته و شاهد خلق انسجام روانی شخصیت باشیم.
این یعنی تئاتر و رمان، به نوعی در یک مسیر ایدئولوژیک به هم رسیدن ولی با مقاومت هایی هم همراه بودن.

جمع بندی
نویسنده پیشنهاد میده که بازیگر متد رو نه فقط به عنوان نویسنده ی اجرا بلکه به عنوان خواننده ی متن ببینیم.
بازیگر به شکاف ها، سکوت ها و گسست ها متن، واکنش نشون میده و نه فقط به دیالوگ ها که این نگاه، متد رو تبدیل میکنه به یک روش تفسیری و نه صرفا تکنیکی.