حوالی اردیبهشت 1404، خبری منتشر شد درمورد اینکه تدساراندوس، یکی از مدیرعاملای نتفلیکس، از شهرت خودش دفاع کرده و گفته که این پلتفرم استریم تونسته هالیوود رو از بی مخاطبی نجات بده. مدل سینمایی داره منسوخ میشه و ما تجربه ی بهتری برای بیننده های امروزی فیلم فراهم کردیم.

خب طبیعتا خیلیا از این حرف خوششون نیومده. بماند که حرفای ایشون شامل مسائل دیگه ای مثل تئاتر هم میشد اما صحبت این مطلب درمورد هالیوود و نتفلیکسه.
بعضیا عقیده دارن که نتفلیکس به جای نجات سینما، باعث کاهش فروش گیشه شده و تاثیر مستقیمی روی تضعیف سالن های سینما داشته. خیلی از سینمادارا و فیلم سازا گفتن که حرفای تد سانداروس دروغه و تماشای فیلم در سینما، هنوز برای خیلی از مردم میتونه جذاب باشه.
بعضی از منتقدا هم گفتن که نتفلیکس بیشتر به نفع مدل استریم کار کرده تا صنعت سینما و این تغییرات ممکنه به ضرر فیلم های مستقل و تجربه ی سینمایی باشه.
نظری که بیشتر از همه برام جالبه و دلیل نوشتن این مطلب هم شد اینه که بعضیا میگن نتفلیکس هنوز نتونسته جایزه ی اسکار بهترین فیلم رو بگیره و این خودش نشون میده که سینمای سنتی، هنوز جایگاه خودش رو حفظ کرده.

قضیه اینه که هرچند گاهی فیلمای نت فلیکسی بابت جزئیاتی مثل بهترین کارگردانی، جایزه ی اسکار به دست آوردن ولی هنوز هیچ فیلم نتفلیکسی ای نتونسته جایزه ی اسکار رو به دست بیاره.
فیلمای نتفلیکسی، بارها نامزد بخش بهترین فیلم شدن اما جایزه ای به دست نیاوردن و اینو گذاشتن به حساب اینکه سینمای سنتی، هنوز دربرابر پلتفرم های استریم مقاومت میکنه.

اسکار، همین الانش هم منتقد کم نداره و به عنوان فردی که منتقد کارای نت فلیکسی هست، نمی تونم چندان الگوی رفتاری اسکار رو تحسین کنم.
نت فلیکس یه شرکت شدیدا آمریکایی هست و شما سراغ هرکدوم از اعضای کلیدی و سرمایه داراش برید، به افراد آمریکایی میرسید. این شرکت در سال 2007 وارد حوزه ی استریم آنلاین شد و برای مخاطبایی که کارا رو آنلاین میبینن، وجود چیزی مثل نتفلیکس، به خودی خود موضوع غیر اخلاقی ای نیست. خیلیا دوست دارن توی خونه باشن و فیلم ببینن و رفتن به سینما، شاید اصلا براشون جالب هم نباشه یا چاره ی دیگه ای برای فیلم دیدن نداشته باشن.
از طرفی، آکادمی اسکار، الان به دست فردی به اسم ژانت یانگ هست که یه تهیه کننده ی آمریکایی تبار چینی به حساب میاد و به نوبه ی خودش در صنعت سینما سابقه ی طولانی داره. یانگ توی صحبتاش به اهمیت تبادل فرهنگی بین سینمای چین و آمریکا هم تاکید کرده و به موفقیت فیلم های آسیایی در اسکار، اشاره کرده.
بعضیا عقیده دارن که اسکار از معیارهای سنتی سینمای هالیوود فاصله گرفته و بیشتر روی تنوع و گسترش جهانی اعتبار خودش تمرکز کرده. رای گیری اسکار براساس اعضای آکادمی انجام میشه که شامل متخصص هایی از ملیت های مختلفه.
کارای نت فلیکسی، به لحاظ ایدئولوژیک، دارن مسیر خیلی متفاوتی رو با سینمای بومی کشورا طی میکنن. محصولاتش بعضا برخلاف فرهنگ سنتی آمریکا هستن و اتفاقا خیلی هم سمت دامن زدن به ایدئولوژی های مدرن و همه پسند رفتن.
فضای اسکار، هرچند به کارای چند ملیتی و بومی خلاقانه اهمیت میده ولی به لحاظ ایدئولوژیک، اتمسفر بسیار متفاوتی داره و معیار خوبی برای تشخیص میزان قدرت و موفقیت نتفلیکس نیست.

نتفلیکس تمرکز زیادی روی مخاطبای بین المللی داره و در کشور های مختلف، محتوای اختصاصی تولید میکنه. روی موضوعات مدرن و تنوع فرهنگی و گفتمان های جهانی تاکید داره و برخلاف استودیو های کلاسیک هالیوود، نتفلیکس تمایل بیشتری به روایت های چند ملیتی نشون داده حتی اگر این داستان ها با ارزش های سنتی آمریکایی تفاوت داشته باشن.

اسکار، توجه زیادی به سینمای هنری، بومی و مستقل داره، ولی هنوز تحت تاثیر ارزش های سینمای کلاسیک آمریکا هم هست. فیلم های برنده ی اسکار هم معمولا روی روایت های سنتی، ساختار سینمایی و هنر سینما تمرکز دارن در حالی که نتفلیکس، بیشتر مخاطب محوره و جهانی فکر میکنه.
مقاومت اسکار در برابر پذیرش پلتفرم نتفلیکس، محسوس اما بی فایده است و این پلتفرم، تاثیر خودش رو ایجاد کرده.
اسکار انگار سعی داره ثروت رو برای سینمای یکسری مناطق خاص حفظ کنه حتی باوجود اینکه همیشه جایی برای کارای غیر امریکایی هم داره اما نگاهش شبیه نوعی ساز و کار سلطه طلبه. به بقیه افتخار میده که جزئی از اسکار باشن. نتفلیکس، ایدئولوژی گراست و ثروت رو سمت منطقه ی خاصی نمیبره، سمت افراد باورمند به ایدئولوژی های خاصی میبره.
بعضی از منتقدا هم عقیده دارن که جوایز اسکار، بیشتر از اونکه روی کیفیت تمرکز کنن، در چهارچوب نفوذ سینمای آمریکا تنظیم شدن.
نتفلیکس برخلاف اسکار، سرمایه گذاری خودش رو براساس مخاطبای جهانی و ایدئولوژی های مدرن هدایت میکنه. این پلتفرم به محتوایی که با ارزش های مدرن و جریان های اجتماعی هماهنگ باشه، اولویت میده. سرمایه گذاری های نتفلیکس بیشتر روی افرادی هست که به ایدئولوژی بخصوصی باور دارن نه براساس منطقه ی جغرافیایی خاص.
اسکار به مدل سنتی سینما پایبنده و هنوز نظامی برای تایید برترین های صنعت فیلم براساس معیارهای سنتی داره. نتفلیکس، سینما رو فراتر از مرزهای جغرافیایی و در چهارچوب گفتمان های جهانی و مدرن بررسی میکنه.
نتفلیکس با ایده های هوشمندانه از تکنولوژی، روندهای سینمایی جدیدی رو شکل داده و باعث گسترششون شده. برخلاف مدل سنتی هالیوود، نتفلیکس به جای وابستگی به استودیوهای بزرگ، مستقیما با هنرمندان و تولیدکنندگان محتوا همکاری میکنه. این پلتفرم، معیارهای موفقیت رو براساس مخاطبا و تعامل داده ها تنظیم کرده نه صرفا براساس نقدهای سینمایی و جوایز.
مرز بین فیلم سینمایی و سریال، زیر سایه ی نتفلیکس، دچار تغییر شده و خیلی از کارای نتفلیکس، کیفیت سینمایی از فرمت سریالی دارن. آزمون و خطا در تولید محتوا، بیش از پیش افزایش پیدا کرده چون نتفلیکس، داده های مخاطبا رو برای بهبود محصولاتش استفاده میکنه. هنرمندا توی همچین سیستمی، فرصت بیشتری برای تجربه گرایی دارن ولی هنوز باید توی چهارچوبهای نتفلیکس، حرکت کنن.
ایدئولوژی گرایی، در نظرم خیلی وقته که پیروز شده و اسکار هم در ظاهر داره این موضوع رو منکر میشه. به قولا با علم نمیشه شوخی کرد و نتفلیکس، خیلی خوب تونسته از تکنولوژی جدید، به نفع پیاده کردن اهداف خودش استفاده کنه. این نهاد اجتماعی جدید، بیش از پیش به هنرمندا اجازه میده که زیر سایه ی خط و مشی خاص نتفلیکس، سراغ آزمون و خطا برن و یا دست به تولید انبوه بزنن.