کیت بلانشت از جمله بازیگرای سرشناس هالیووده که دستی توی فعالیت های هنری و اجتماعی مختلف هم داره. اون عملا امضای خودش رو در زمینه ی هنر به دست آورده و به عنوان فردی که از سرشناسی اجتماعی قابل توجهی برخورداره، معمولا به طور مرتب، درمورد تغییرات اجتماعی مختلف، صحبت میکنه.

این گفت و گوی گاردین، از صحبت های روتین و شوخی های معمول مصاحبه های صمیمانه شروع میشه اما بیشتر به سمت صحبت درمورد مسائل اجتماعی مورد علاقه ی لیبرال ها، جهت خودش رو پیدا میکنه.
چیزی که درمورد اتمسفر چنین مصاحبه هایی برام جالبه، حس امنیتی هست که چنین افرادی با تیکه بهش، سعی میکنن درمورد افکاری صحبت کنن که به لحاظ مدنی، تبدیل به یه سری مبارزه ی شکست خورده شدن و حتی بعضا دارن فراموش میشن.
گویا فقط توی توییتر و اینستاگرام و تولیدات هالیووده که افراد دغدغه مند حضور دارن و توی مبارزات مدنی خودشون پیروز میشن و میتونن روی محیط اطرافشون تاثیر مثبتی بذارن اما در دنیای واقعی، دنیا اینقدر درگیر مشکلات جدید و نابهنجار تر شده که اشکال مبارزه ی مدنی که حتی کمتر از یک دهه ی اخیر باب بود، دیگه چندان اهمیتی نداره.

زمانی که کیت بلانشت درمورد دغدغه های روزمره و میزان رفاه درون زندگیش صحبت میکنه یا بهتره بگیم این مصاحبه گر هست که سعی میکنه گفت و گو رو به همچین سمت و سویی ببره، به طور غیر مستقیم میشه فهمید که این حس امنیت از کجا میاد و چطور یه شخصیت سرشناس، تونسته در دنیایی که تفرقه ی زیادی رو تجربه میکنه و افراد مبارز، همواره درگیر اضطراب هستن، ساحل امن خودش رو حفظ کنه.
این امنیت و حاشیه ی امن یا بهتره بگیم انواعی از ثروت، حاصل خدمت کردن به سیستم و طرز فکرایی هست که بسیاری از بازیگرا و شخصیت های سرشناس هالیوود، وانمود میکنن که نسبت بهش منتقد هستن.
زنی که با آرامش برای خونه اش آشپزی میکنه و چهره اش در حین کمک رسانی به افراد فقیر و گرسنه، شبیه فردیه که محض سرگرمی و برای خالی نبودن عریضه دست به سفر زده، تصویری از یک فرد مبارز نیست. نه اینکه یک مبارز مدنی لازمه که چهره ی خشنی داشته باشه. صحبت از اینه که شما زمانی تبدیل به یک مبارز مدنی میشید که بتونید حتی روی کاغذ هم که شده، طیف زیادی از منتقدای خودتون رو قانع کنید که دارید کار درست رو انجام میدید.

این قبیل افراد، پاسخگویی خاصی در مقابل انتقادات منفی ندارن و چنانچه تاریخچه و وضعیت لیبرالیسم رو مرور کنید هم متوجه میشید که هیچ مکتب سیاسی زنده ای، به اندازه ی لیبرال ها درگیر اختلاف نظر و تضاد نیست و از جمله مکاتبیه که هیچ نوع معاشرت بخصوص و معناداری با زیرشاخه های خودش هم نداره. با یک توجیه ساده از اینکه هر کسی باید آزاد باشه تا هر کاری که دوست داره بکنه.

جمع بندی
اگر به جملات درون این گفت و گو دقت کنید، کیت بلانشت به لزوم گفت و گو و تعامل اشاره میکنه اما عملا از ابتدا تا انتهای گفت و گو، کوچکترین حرفی درمورد موانعی که سر راه امثال خودش که شدیدا خودشون رو لیبرال میدونن، نمیزنه و جوری برخورد میکنه که انگار داره بهترین و توجیه شده ترین رویکرد ها رو دنبال میکنه. نهایتا نوعی ابراز تاسف داره که چرا همفکراش، جنبش های لیبرالیستی رو رها کردن و اجازه میدن که برخی مبارزات مدنی مهم، فراموش بشن.