ربات‌ها یکی دیگه از فیلمای ساخته شده بر اساس قدرت هوش مصنوعی و روبات‌هاست که سعی کرده یه نگاه کمدی و آینده‌نگرانه به این موضوع داشته باشه. توانایی‌های این دست‌آوردهای جدید بشر، فکر خیلی‌ها رو به خودش مشغول میکنه و دوست داریم که بدونیم پیش رفتن با این دست‌آوردا، چطور قراره کیفیت زندگی‌مون رو تحت تاثیر قرار بده.
بخش اول این مقاله به معرفی فیلم روبات‌ها اختصاص داره و به سوالاتی جواب میده که می‌تونه به شما در مورد دیدن یا ندیدن این فیلم، همفکری برسونه.

ربات‌ها رو نمی‌شه یه فیلم کمدی اصیل آمریکایی در نظر گرفت و دیالوگ‌ها ساده‌تر از اونی هستن که فیلم رو تبدیل به یه کمدی تحسین‌برانگیز کنه. از اون فیلماست که احتمالا فقط یه بار نگاهش میکنی و باهاش میخندی و برای همیشه میذاریش کنار. یعنی مشخصا یه کار آوانگارد نیست و صرفا کلیشه‎ها رو به خوبی تکرار کرده. یه تکرار تر و تمیز.
ببینید وقتی که یکی زیاد فیلم می‌بینه و حساسیتش به محتوا بالا میره، گرسنگیش در این زمینه، افزایش پیدا میکنه. یعنی هی میگردی و میگردی یا یه چیز جذاب و جدید پیدا کنی که نه فقط وقتتو پر کنه بلکه بهت یه غذای جدید برسونه، ذهنتو بیشتر به چالش بکشه و کاملا حواستو از چیزای دیگه بگیره. کارایی مثل روبات‌ها، کارای زود هضم و بسیار سبکی به حساب میان. طعم‌شون خاص و ماندگار نیست و اگه بازخورد مثبتی هم می‌گیرن عموما از طرف افرادیه که دنبال یه سرگرمی هستن و فیلم دیدن، براشون یه دغدغه یا موضوع حساس نیست.

الین یه زن جوون هست که به مد و ولخرجی علاقه داره و به سبک برخی افراد پولدار، به جای خرج کردن پول خودش، ترجیح میده بقیه رو مجبور کنه تا براش خرج کنن.
چارلز، نمونه‌ی مردونه‌ی الینه با این تفاوت که اون نه به دنبال پول و تجملات بلکه دنبال رابطه‌ی جنسیه. این یه تعریف افراطی از خواسته‌هایی هست که همین الان هم آدمای زیادی رو به سمت ریاکاری و دروغ گفتن می‌کشونه و نماد آدمایی هست که توی نقش محدود خودشون گیر افتادن و بویی از رفتارای همدلانه نبردن.

آیا ربات‌ها فیلم خوبیه؟
به لحاظ خوش ساخت بودن و داد نزدن ناشی‌گری بله؛ خبر چندانی از رفتارای فیک و ساختگی که در ظاهر خوبن نیست. شخصیت‌ها فانتزی نیستن و میشه همچین افرادی با همچین خواسته‌ها و امیالی رو نه تنها تجسم کرد بلکه در دنیای واقعی هم به کرار دید.
این فیلم، شانس سرگرم کردن مخاطب خودشو داره و از طرف کاربرای گوگل، 63 درصد پسند گرفته.

پیام فیلم روبات‌ها چیه؟
این فیلم در مورد مفهوم همدلی و ارجهیتش به هر دست آورد تکنولوژیکی و علمی‌ای صحبت میکنه. این در مورد یه نیاز اساسیه که حتی دانشمندا و قدرتمند‌ترین افراد جامعه هم برای بقای خودشون بهش نیاز دارن. همدلی به عنوان یک مهارت روانی که باعث ارتباط موثر افراد، با همدیگه میشه.

آیا این فیلم رو میشه با خونواده یا بچه‌ها دید؟
این فیلم صحنه‌های تحریک برانگیز خاصی نداره اما شوخی‌های جنسی و بعضی صحنه‌های جزئی رو میشه دید.

هشدار: ادامه‌ی این مطلب می‌تونه محتوای فیلم روبات‌ها رو لو بده.

یکی از مشکلاتی که با نقش اولای این فیلم دارم اینه که زیاد به نقشی که بازی میکنن نمیان. یعنی الین و طرز بازیش، زیاد شبیه یه شخصیت سطحی‌نگر که فقط دنبال پول و تجملاته نیست و چارلز هم زیاد به آدمای هوس باز نمی‌خوره. اما ربات‌های شبیه‌سازی شده‌شون که قراره نقش مثبت‌شون رو بازی کنن، اتفاقا خیلی به نقش‌شون میان.
رابطه‌ی بین الین و چارلز هم خیلی سریع شکل می‌گیره و دلایل کمی رو برای صمیمیت و جفت گیری این دو نفر، در اختیار بیننده میذاره. اینکه یه فیلم کمدیه، به این معنی نیست که میشه راحت از کنار همچین قضایایی گذشت و انتظار داشت که بیننده هم توجیه بشه.

برخورد فیلم روبات‌ها با موضوع نژاد‌پرستی
یکی از موضوعاتی که توی این فیلم، باعث زدن توی ذوق بعضی بیننده‌هاش شده، نگاهی هست که نسبت به نژاد‌پرستی داره؛ در حالی که محتوای فیلمه واقعا از نژاد‌پرستی حمایت نکرده؛ صرفا میگه که بله، ما پتانسیل اینو داریم که رفتارای نژاد پرستانه‌ی خودمون رو ادامه بدیم و همون اول هم تیکه‌ی سنگینی به فرهنگ آمریکا و بورژوای خودخواه میندازه که دلشون خوشه تونستن مهاجرا رو بیرون کنن و روباتا رو به جای مهاجرا، به بردگی بگیرن.

اینکه یه فیلم میاد و زشتی این افکار رو نشون میده لزوما به این معنی نیست که داره ازش حمایت میکنه؛ حتی اگر یه فیلم کمدی سرگرم کننده باشه. چیزی که همچین افکاری رو بازتولید میکنه، بی‌تفاوتی خوده ما در دنیای واقعی هست. تصویری که این فیلم هم از آینده‌ی نژادپرستی و برده‌داری ارائه داده اتفاقا تصویر دور از انتظاری نیست.
میل آدما به سو‌استفاده از همدیگه حتی نسبت به تاریخ کهن هم تغییر خاصی نکرده و صرفا به روز‌رسانی شده و دردسر‌های خودشون رو کمتر کردن. مثل اینه که صرفا به یه آدم، لباس بهتری بپوشونی؛ ولی ذاتش مثل دیروز باشه و کوچک‌ترین تغییری نکرده باشه.

جمع‌بندی
مثبت‌ترین نظری که میشه در مورد این فیلم داد، پتانسیلش برای خنده‌دار بودنه؛ گرچه اگر فیلمنامه و وجه رمانتیک قوی‌تری داشت، می‌تونست جالب‌تر هم بشه. 60 از صد؛ یعنی به حدی معمولی که حتی اگر پیام بدی توی فیلم باشه هم شانس زیادی برای تاثیر گذاشتن نداره.