انتشار سریال تد، بهونه‌ای شد تا به سراغ کاراکتر تد و تجربه‌ی جالبی که از دیدن این مجموعه فیلم داشتم برم. قسمت اول فیلم تد، سال 2012 و قسمت دومش هم سال 2014 منتشر شد. در حال حاضر هم سریالش داره منتشر میشه که در واقع پیش درآمدی برای این دو تا فیلمه و اتفاقات پیش از خط داستانی این فیلما رو بیان میکنه.

تد، یه کمدی سیاه آمریکاییه و مخصوص افراد بزرگسال درست شده. شاید دیدن یه خرس پشمی معمولی، این حسو به بیننده بده که قراره با یه کار کودکانه رو به رو بشیم؛ ولی نقطه عطف تد، لزوما در ظاهرش نیست. اگه طرفدار دیالوگای صریح و شوخی‌های زشت آمریکایی هستید، تد یکی از جالب‌ترین و تحسین برانگیز‌ترین فیلمای این ژانره.
داستان در مورد یه خرس عروسکیه که صاحب هوشمندی میشه و زندگیشو نه تنها با صاحبش، بلکه با جامعه‌ی آمریکا شروع میکنه. تد به هیچ عنوان یه موجود بهنجار نیست و انگار که از جامعه‌ی آمریکا، زشت‌ترین و زننده‌ترین رفتارا رو یاد گرفته. اون درگیر مواد مخدره، نژاد پرسته، انواع رابطه‌ی جنسی رو توی موقعیتای مختلف امتحان میکنه، جنسیت زده است و ممکنه هر چیزی که براش عجیب و جدید باشه رو مسخره کنه، حتی اگه میخواد یه حیوون یا رفتار عجیب و غریب باشه.

این ترکیب زشت، اجازه میده تا بخشای زیبای شخصیت و افکار تد هم به خوبی خودنمایی کنه. اون تصویری از یه شخصیتیه که خودشو ول کرده و لزومی نمی‌بینه که به کسی باج بده یا جوری زندگی کنه که از طرف جامعه پذیرفته بشه، بخصوص که توی آمریکا زندگی میکنه و به واسطه‌ی عروسک بودنش، خیلی انتظارا رو نیاز نیست که برآورده کنه. اون هیچ پدر و مادری نداشته و فشار خاصی بالای سرش نبوده که تبدیل به شخصیت بخصوصی بشه، آزاده که هویت خودشو انتخاب کنه.
شاید فکر کنید که مجموع این ویژگی‌های بد، باعث میشه که تد، تبدیل بشه به یه تبلیغ کننده‌ی مصرف مواد مخدر یا فردی که هنجارای بد رو گلچین کرده و با شخصیت خودش، این بخش از فرهنگو، بازتولید میکنه. اما حقیقت اینه که طنز و حماقت درون رفتارهای تد و صاحبش جان، اونا رو شخصیت‌های بازنده‌ای جلوه میده. بخصوص توی تد 2، تد واقعا مجبور میشه بابت شخصیتی که از خودش ساخته، تاوان پس بده و ثابت کنه که یه شهروند با ارزشه.

توی تد 2، مورگان فریمن با بازی کاریزماتیک خودش، نقش یه وکیل رو بازی میکنه که از اعتبار اجتماعی زیادی برخورداره و وقتی که رو به روی تد قرار می‌گیره، بهش میگه که تو هیچ فرقی با جاستین بیبر نداری. تد قطعا از این فرد خوشش نمیاد و فردی مثل جاستین بیبر، براش یه شخصیت منفوره، و تشبیه کردنش به همچین فردی، در نظرش یه جور فحشه.
ولی در نهایت هم مجبور میشه این موضوع رو بپذیره که سبک زندگیش، بهش لیاقت اینو نمیده که توی فرهنگ آمریکایی پذیرفته بشه و فارغ از رفتارای نابهنجارش، نقاط مثبت خاصی نداره.

جمع‌بندی
تد از اون شخصیتاست که اگه ازش خوشت بیاد، ممکنه دوست داشته باشی که بتونی باهاش رفاقت کنی و حرف بزنی. می‌تونی حدس بزنی که اگر توی فلان موقعیت زندگیت بود، احتمالا چه واکنشی نشون میداد یا چه حرفایی رو به زبون میاورد.
تد بی‌ادبه، می‌تونه پرخاشگر باشه، قوانین خاصی نداره، آدما رو به شکل بد و بعضا با تکیه به ایدئولوژی‌های منسوخ شده یا منفی قضاوت میکنه؛ اون به هیچ عنوان یه فرد گرفته و یا درونگرا نیست و از هر چیزی برای خوش گذرونی و سرگرم کردن خودش ممکنه استفاده کنه.
این مطلب، بیشتر برای معرفی این کاراکتر و آثاری که در موردش ساخته شده بود و لزوما یه نقد جامع نیست.