فیلم The Uninvited یه طنز اجتماعی ملایمه که دنیای طبقه ی ممتاز هالیوود رو به تصویر میکشه. یه مهمونی مجلل در تپه ی هالیوود در حال اتفاق افتادنه و میزان، یه مدیر برنامه و همسرش هستن که هر دو بحران های شغلی و مشکلات شخصی خاصی رو تجربه میکنن.

این مهمانی در ظاهر زیبا، پر از پنهان کاری و استرسه که کم کم شروع به خودنمایی میکنه. منتقدا عملکرد والتون گوگینز و پدرو پاسکال به عنوان بازیگرای این فیلم رو تحسین کردن. نقش زن داستان بر عهده ی الیزابت ریسر هست که به عنوان فردی که چندین چهره از خودش نشون میده، عملکردش خوب ارزیابی شده.
منتقدا عقیده دارن دیالوگ ها سطحی و نخ نما نیست و طنز ملایمی که در این داستان به کار رفته، به خوبی تونسته ساختار قدرت و طبقه ی بالای هالیوود رو زیر سوال ببره.
این فیلم سعی کرده زرق و برق زندگی هالیوودی رو یه عنصر پوچ و تو خالی نشون بده و با تمرکز زیاد روی خوراکی های خاص و لباس های جذاب، نشون بده که این افراد، توی دنیای بسیار متفاوتی زندگی میکنن.
ساز و کار پشت پرده ی صنعت رو زیر سوال برده و نشون میده که سامی و رز، به عنوان افرادی که هر دو در حال از دست دادن جایگاهشون هستن، چطور فشارهای این صنعت رو تحمل میکنن؛ در حالیکه ظاهر زندگیشون خیلی رویایی به نظر میرسه.
حضور هلن پیر که ادعا میکنه خونه ی این زوج متعلق به خودشه، استعاره ای از فراموش شدن نسل های قبل هالیوود و کمرنگ شدن قدرت افراد مسن تر و تاریخ واقعی این صنعت هست.

سامی نگران از دست دادن مشتری مشهورش و رز نگران اینه که به خاطر زیاد شدن سنش، کمتر نقش میگیره و مشکلات مرتبط با قدرت و تعهد در حرفه ی سینما رو به تصویر کشیدن.
تراژدی ای که شخصیت های اصلی باهاش طرفن، لزوما یه مشکل واقعی نیست و نمیتونه توصیف کننده ی مشکلات واقعی یک جامعه ی هنری باشه. دونفر، صرفا سعی دارن جایگاه سابق خودشون رو حفظ کنن درحالیکه با تغییر شغل، قرار نیست به فلاکت بیوفتن؛ شاید صرفا مجبور شن صنف یا موقعیت جغرافیایی خودشون رو تغییر بدن. با این وجود، به نظر میرسه که این فیلم تلاش کرده تا خودش رو نوعی اثر انتقادی جلوه بده.
سامی و رز صرفا جایگاه خودشون رو توی صنعت سینما از دست دادن اما این لزوما یک فاجعه ی غیر قابل جبران نیست. این وضعیت، بیشتر یک چالش در تغییر حرفه ای و تطبیق با شرایط جدیده نه یه بحران ساختاری در جامعه ی هنری.
فیلم، زندگی شخصیت های هالیوودی رو با جزئیات نشون میده اما نقدش به این صنعت، بیشتر ظاهری و سطحی به نظر میرسه و به جای بررسی مشکلات واقعی مثل بی عدالتی در روند بازیگری، سواستفاده های مالی یا فشارهای روانی سینما، روی بحران های احساسی شخصیت ها تمرکز داره.

جمع بندی
مطرح کردن نقد های واقعی نسبت به این صنعت، نه از عهده ی یه فیلم مرتبط با جریان اصلی برمیاد و نه از عهده‌ی بازیگرایی که عامل تولید انبوه فیلمای مارکتی و بدمحتوا هستن چون چنین نقدهایی اول از همه، عملکرد همین بازیگرا در دنیای واقعی رو زیر سوال میبرن.
نوع نقد مطرح شده در این فیلم، منوط به وجود یک شرور فرضی شبح وار هست که پشت پرده استفاده و داره یک صنعت رو کنترل میکنه و تصمیم میگیره چه تجربه ای برای زیرمجموعه ها خلق بشه. یک قانون و یک سیستم قدرت نمیگیره مگراینکه کارمندایی پیدا شن و براش کار کنن و فردی که خودش بیش از همه در تولیدات انبوه مارکتی این صنعت نقش داره، در جایگاهی نیست که بتونه انتقاد جدی مطرح کنه.